Википедия дилофозавр: Дилофозавр: описание динозавра с картинками

Welles z pomocnikiem następnie poprawiali zmontowany na ścianie okaz holotypowy w oparciu o nowy szkielet, rekonstruując grzebienie, zmieniając miednic, wydłużajjciebiezneza ebra. Po przebadaniu szkieletów teropodów północnoamerykańskich i europejskich Welles zrozumiał, że zwierzę nie należało do rodzaju Megalosaurus , potrzebował własnej nazwj gatunkowy.W tamtych czasach nie znano jeszcze innych teropodów o dużych, podłużnych grzebieniach na głowach, wobec czego zwierzę przyciągało uwagę paleontologów. Wykonano odlew holotypu i kopie z włókna szklanego rozesłano po rónych wystawach. Celem łatwiejszego oznaczenia Welles zdecydować się nadać zwierzęciu nazwę w krótkiej nocie, niż czekać z opublikowaniem szczegółowego opisu. W 1970 Welles ukuł nową nazwę rodzajową Dilophosaurus , łcząc greckie di (δι) oznaczające "dwa", lophos (λόφος) znaczące "grzebień" oraz saurosz "jαυρzος.Otrzymał w tenże sposób wyraz oznaczajcy jaszczura o dwu grzebieniach. Welles opublikował szczegółowy opis osteologiczny dilofozaura w 1984, ale okaz z 1964 nie był jeszcze wtedy dokładnie opisany ^{[1] [13] [15] [20] [21] [21]} . Dilophosaurus został pierwszym dobrze znanym teropodem epoki wczesnojurajskiej i pozostaje jednym z najlepiej zachowanych okazów z tamtych czasów ^[2] .

W 2001 американский палеонтолог Роберт Дж.Gay zidentyfikował szczątków przynajmniej trzech nowych okazów dilofozaura (ich liczbę określono na podstawie obecności trzech fragmentów kości łonowych и dwóch kości udowychród Museum). Okazy znaleziono w 1978 w Четырехугольник Rock Head, 190 км от miejsca znalezienia pierwszych pozostałości dilofozaura. Описание для "wielki teropod". Choć większość materiału uległo zniszczeniu, zachowały się elementy kośćca, których brakowało w poprzednich okazach, w tym część miednicy i kilka żeber.Część fragmentów należało do dziecka (MNA P1.3181), najmłodszego znanego przedstawiciela tego rodzaju i jednego z najwcześniejszych znanych dziecięcych teropodów typozyki celofy. Okaz ten obejmuje fragmentaryczną kość ramienną, takąż kość piszczelową i fragment zęba ^[16] . W 2005 американский палеонтолог Ronald S. Tykoski przypisał okaz TMM 43646-140 z Gold Spring w Arizonie do rodzaju Dilophosaurus , ale w 2012 inny amerykański paleontolog Matthew T.Carrano wraz ze współpracownikami stwierdzili, że różni się on od dilofozaura pewnymi szczegółami ^{[14] [22]} .

Wcześniej przypisywane gatunki [edytuj | эдитуй код]

W 1984 Welles zasugerował, e okaz z 1964 (UCMP 77270) nie zalicza się do rodzaju Dilophosaurus , ale do całkiem nowego rodzaju.Badacz oparł swe przypuszczenie na różnicach w budowie czaszki, kręgów i kości udowej. Co prawda u obu rodzaj na głowie widniały grzebienie, ale ich dokładny kształt u dilofozaura pozostawał zagadką ^[1] . Веллес zmarł w 1997, nim zdołał nazwać domniemanego nowego dinozaura, a jego pogląd na istnienie dwóch odrębnych rodzajów został generalnie zignorowany i zapomniany ^[2] . W 1999 американский палеонтолог-любитель Стефан Пикеринг prywatnie opublikował nową nazwę Dilophosaurus "Breedorum" dla okazu z 1964, honorując w ten sposób Breeda, który pomagał w zebraniu.Nazwa uznawana jest za nomen nudum jako w nieprawidłowy sposób opublikowana, a Gay wskazał brak istotnych rónic między D . "Breedorum" инными оказами D. wetherilli ^{[23] [24]} . Carrano i współpracownicy doszukali się rónic między okazem z 1964 a holotypem, lecz przypisali je zmienności wewnątrzgatunkowej, a nie między gatunkowej ^[14] .

Prawie kompletny szkielet teropoda KMV 8701 odkryto w skałach formacji Lufeng w prowincji Junnan w Chinach w 1987.Przypomina on Dilophosaurus z parą grzebieni i przerwą między kośćmi szczękową i przedszczękową, różni się jednak odeń pewnymi szczegółami. Chiński paleontolog Shaojin Hu określił go jako nowy gatunek dilofozaura w 1993, nadając mu nazwę D. sinensis (z greckiego Sinai oznaczającego "chiński") ^[25] . W 1998 американский палеонтолог Мэтью К. Ламанна и współpracownicy stwierdzili identyczność D. sinensis i Sinosaurus triassicus , teropoda z tej samej formacji, nazwanego w 1940 ^[26] .Wniosek ten potwierdził Chinczyk Lida Xing ze współpracownikami w 2013 i choć chiński badacz Guo-Fu Wang i współpracownicy zgodzili się w 2017 zaliczyć gatunek do sinozaura, zasugerowski no 9, zasugerowski 900 [zasugerowski, 9, 000], 934, 9000, 934, 9, 000]. 28] .

Ichnologia [едитуй | эдитуй код]

Różne ichnotaksony (taksony bazujące na skamieniałych śladach) przypisywano dilofozaurowi bądź podobnym doń teropodom. W 1971 Welles doniósł o dinozaurzych śladach z formacji Kayenta w północnej Arizonie, na poziomach 14 i 112 m poniżej miejsca pierwotnego znaleziska dilofozaura.Nisze były trójpalczaste i mógł je po sobie pozostawić dilofozaur. Welles utworzył dzięki nim ichnorodzaj i gatunek Dilophosauripus williamsi , upamiętniając tym sposobem Williamsa, odkrywcę pierwszego szkieletu Dilophosaurus . Okaz typowy to odlew dużego odcisku stóp skatalogowany jako UCMP 79690-4, hypodygmat obejmuje odciski trzech innych śladów ^[29] . W 1984 Welles przyznał, e nie ma sposoby, by udowodnić bądź obalić tezę, że odciski rzeczywiście pozostawił po sobie Dilophosaurus ^[1] .W 1996 американские палеонтолодцы Майкл Моралес и Скотт Балки донесли о шладах з ихнородзаю Eubrontes z formacji Kayenta, pozostawione także przez dużego teropoda. Zauwayli, że mógł pozostawić je bardzo duży okaz dilofozaura, choć nie jest to prawdopodobne, jako że wysokość chodziarza ocenili na 2,83-2,99 mw biodrach, podczas gdyłyłofozaur 900] .

Polski paleontolog Gerard Gierliński zbadał trójpalczaste odciski z Gór Świętokrzyskich w Polsce, dochodząc w 1991 do wniosku, że należały do ​​teropoda przypominajce000.Назвал на тей подставие новы ихногатунек Grallator ( Eubrontes ) soltykovensis , dysponując odlewem odcisku MGIW 1560.11.12 jako holotypem ^[31] . W 1994 Gierliński przypisał take odkryte w 1974 odciski z formacji Höganäs w Szwecji do G. (E.) soltykovensis ^[32] . W 1996 Gierliński przypisał Slad AC 1/7 г formacji Тернерс Фолс ш Массачусетс, pozostałość spoczywającego zwierzęcia wydającą się obejmować odciski piór, teropodowi podobnemu делать dilofozaura Czy lilienszterna, zaliczając действительно идут ichnotaksonu Grallator minisculus ^[6] .Czeski paleontolog Martin Kundrát zgodził się ш 2004, że Slad wykazuje odciski piór, jednak така interpretacja została poddana krytyce przez amerykańskich paleontologów Martina Локли я współpracowników ш 2003 Ораз Anthony'ego J. Martina я współpracowników ш 2004, którzy uznali JE ZA artefakty sedymentologiczne. Martin i współpracownicy także zaliczyli je do ichnotaksonu Fulicopus lyellii ^{[7] [8] [9]} .

Американский палеонтолог Роберт Э.Weems zaproponował w 2003, że ślady Eubrontes pozostawiuł nie teropod, зауроподоморф подобный до платоозаура. Wykluczył tym samym dilofozaura jako Potencjalnego sprawcę. Zamiast tego Weems zaproponował Kayentapus hopii , inny ichnotakson nazwany przez Wellesa w 1971, jako najlepiej pasujący do Dilophosaurus ^[33] . Poczynił to pierwotnie na podstawie szerokiego kąta pomiędzy odciskami palców trzeciego i czwartego w rzeczonych śladach, i obserwacji, zgodnie z którą okaz holotypowy wycaziez podtypowy.Tak we w 2003 amerykańska paleontoloka Emma Rainforth argumentowała, że ​​to odchylenie u holotypu to wynik wyłącznie deformacji, a Eubrontes byłby dobrym odpowiednikiem dla dilofozaura ^[34] [34] ^[34].

W 2006 Weems podjął obronę swego poglądu z 2003 związanego z Eubrontes i zaproponował zwierzę przypominające dilofozaura jako możliwego sprawcę licznych śulayperenustew Weems zasugerował, że zaokrąglone odciski związane z niektórymi z tych śladów repzentują odciski rąk z brakującymi palcami, co zinterpretował jako ślad czworzanononego porusa 35 [900] 900.W 2009 amerykańscy paleontolodzy Andrew R.C. Milner i współpracownicy użyli nowej kombinacji Kayentapus soltykovensis , sugerując, że Dilophosauripus może nie rónius sięron Sugerowali, że długie szpary używane do odrónienia Dilophosauripus mogą stanowić efekt wleczenia. Odkryli, że ślady Gigandipus i Anchisauripus mogą w подобный способ представления zmienność Eubrontes .Zwrcili uwagę, że różnice pomiędzy ichnotaksonami mogą odzwierciedlać raczej interkcje zwierzęcia, które je pozostawiło, z podłoem, niż jego taksonomię. Pokazali także, że Dilophosaurus pasuje do serii śladów Eubrontes i jego miejsca odpoczynku (SGDS.18.T1) z St.George Dinosaur Discovery Site z formacji Moenave z Utah, mimo zimoji e od formacji Kayenta ^[36] .

Welles widział w dilofozaurze megalozauroida w 1954, jednak później zmienił zdanie - w 1970, po odkryciu grzebieni ^{[13] [17]} .W 1974 Уэллс и американский палеонтолог Роберт А. Лонг ulokowali dilofozaura wśród ceratozaurów ^[37] . W 1984 Welles odkrył u Dilophosaurus cechy zarówno celurozaurów, jak i karnozaurów, dwóch głównych grup, na jakie podzielono teropody, opierając się na rozmiarago. Widział Dilophosaurus jako najbliższego tym teropodom, które zazwyczaj włączano do rodziny haltikozaurów, zwłaszcza lilienszternowi ^[1] .

W 1988 американский палеонтолог Gregory S. Paul zaklasyfikował haltikozaury jako podrodzinę w obrębie rodziny Coelophysidae, sugerując zarazem, że Dilophosaurus mógimło być. Paul rozważał także możliwość, jakoby spinozaury były ostatnimi przeżyłymi dilofozaurami, opierając to na podobieństwie zagiętego pyska, pozycji nozdrzy, smukłych

0] [9000] 4. W 1994 jego rodak Thomas R. Holtz zaliczył Dilophosaurus do Coelophysoidea, wraz z, ale na zewnątrz Coelophysidae.Coelophysoidea zaliczył z kolei do Ceratosauria ^[38] . W 2000 американский палеонтолог Джеймс Х. Мэдсен и Уэллс подзелили Ceratosauria na rodziny Ceratosauridae i Dilophosauridae, czyniąc Дилофозавр jedynym członkiem tej ostatniej ^[39] .

Rekonstrukcja szkieletu grzebieniastego teropoda Cryolophosaurus , uważanego niekiedy za bliskiego krewnego Dilophosaurus , FMNH

Lamanna я współpracownicy zwrócili ш 1998 uwagę, że яко że Nie Tylko у samego дилофозавр odkryto grzebienie на głowie, эля występowały один у innych podobnych ДОН teropodów, czego Przykład stanowi sinozaur, obecność grzebienia Nie stanowi Čechy unikatowej дла Tego rodzaju я przedstawia zarazem niewielką wartość przy ustalaniu pokrewieństw w obrębie grupy ^[26] .Австралийский палеонтолог Адам М. Йейтс описал новый полудневоафриканский род Dracovenator w 2005, dostrzegając w nim bliskie pokrewieństwie do dilofozaura i Zupaysaurus . Przeprowadzona przezeń analiza kladystyczna sugerowała, że ​​nie należą one do Coelophysoidea, ale raczej do Neotheropoda, grupy bardziej zaawansowanej ewolucyjnie. Zaproponował, że dilofozaur jest bardziej zaawansowany od Coelophysoidea, a cechy łczące go z tą grupą odziedziczył po wspólnych, prymitywnych przodkach (symplezjomorfia).Wskazał, że teropody mogły przejść przez "etap celofyzoidów" w swej wczesnej ewolucji ^[40] .

W 2007 amerykański paleontolog Nathan D. Smith i współpraconiwcy uznali grzebieniastego teropoda Cryolophosaurus za takson siostrzany dilofozaura i zgrupowali je wraz z Dracovenator . Taki klad był bardziej zaawansowany ewolucyjnie od Coelophysoidea, mniej zaś od Ceratosauria, bazalne teropody rozmieszczone były w ten sposób jak na drabinie ^[41] .W 2012 Carrano i współpracownicy stwierdzili, że grupa grzebieniastych teropodów zaproponowana przez Smitha i współpracowników bazowała na cechach związanych z obecnością grzebieniastych naśści zaści gzebieniós, zaści zaści zaści. Zamiast tego uznali Dilophosaurus za celofyzoida, Cryolophosaurus i Sinosaurus zaś za bardziej zaawansowane ewolucyjnie, jako bazalnych człanuraejnie, jako bazalnych człanonków 900 [14], 900].

Belgijski paleontolog Christophe Hendrickx я współpracownicy zdefiniowali дилофозавриды яко obejmujące дилофозавр я Dracovenator W 2015, zauważając, że pomimo ogólnej niepewności совместно сделать umieszczenia тедж grupy wydaje się оны nieco bardziej zaawansowana ewolucyjnie спосо целофизоиды, mogąc być taksonem siostrzanym Averostra.Dilophosauridae dzielą z Coelophysoidea takie cechy, jak przerwa pod nozdrzami i przednie zęby szczękowe skierowane ku przodowi. Z Averostra łczyły je okna na przedzie kości szczękowej i zredukowana liczba zębów szczękowych. Badacze zasugerowali, że grzebienie czaszkowe Cryolophosaurus i Sinosaurus wyewoluowały na drodze konwergencji bądź też zostały odziedziczone po wspólnum przodkulnym. Poniższy kladogram opiera się na pracy autorstwa Hendrickx i współpracownicy ^[42]

Kości czaszki Dracovenator , który może być najbliższym krewnym dilofozaura (на którego czaszkę nałożono kości), ROM

Руч [едитуй | эдитуй код]

Welles wyobrażał sobie Dilophosaurus jako aktywne, czysto dwunożne zwierzę, podobne do powiększonego strusia.W kończynach przednich zauropsyda widział potężną broń, silną i giętką, nie służącą natomiast lokomocji. Zauważył zdolność rąk zwierzęcia do chwytania i cięcia, a także do kontaktowania się ze sobą, jak też sięgania do 2/3 szyi. Zaproponował, że w pozycji siedzącej dinozaur spoczywał na powiększonej części kości kulszowej, jak i na ogonie i na stopach ^[1] . W 1990 amerykańscy paleontolodzy Stephen i Sylvia Czerkas zasugerowali, że słaba miednica dilofozaura mogła stanowić przystosowanie do wodnego trybu życia, gdzie otaczająca zwierzakł woda zwierzakł woda zapewnia.Za wątpliwe uznali jednak, by zauropsyd ograniczał się wyłącznie do środowiska wodnego, gdyż dzięki force i proporcjom dolnych kończyn szybko i zwinnie przemieszcza 43 [900].

W 2005 amerykańscy paleontolodzy Phil Senter и Джеймс Х. Робинс zbadali zakres ruchu kończyn przednich dilofozaura и innych teropodów. Odkryli, że Dilophosaurus potrafił wykręcić kość ramienną w tył do pozycji prawie równoległej do łopatki, jednak nie był zdolny przemieścić ją wczód do pozód do pozycji.Staw łokciowy potrafił osiągnąć prawie pełny wyprost oraz zgięcie w kąt prosty, jednak nie całkowicie. Palce nie wydają się zdolne do czynnego przeprostu, mogły jednak osigać go biernie, unikając zwichnięciom podczas gwałtownych ruchów łapanej zdobyczy ^[44] . W 2015 artykuł Sentera i Robinsa przedstawił wytyczne rekonstrukcji przednich kończyn dwunożnych dinozaurów, opierają się o badanie rónorodnych taksonów, w tym też Dilophosaurów. Opatki trzymane były bardzo poziomo, spoczynkowe położenie łokci zbliżało się do kąta prostego, a ułoenie ręki nie odbiegało istotnie od położenia przedramienia [45] ^{[45] Ślad spoczynku Eubrontes , teropoda przypominającego dilofozaura, SGDS}

Ślady Dilophosauripus opisane przez Wellesa w 1971 były wszystkie na tym samym poziomie.Porównywano je do śladów utuczonego kurczaka, z których kilka tworzyło ślady ruchu. Ślady stóp odcisnęły się w błocie, które pozwoliło stopom zagłębić się na 5-10 cm. Odciski są rozciapane, zróżnicowana szerokość odcisków palców wskazuje, że błoto przywierało do stóp. Odciski rónią się od siebie wedle rónic w podłożu i sposobu, w jakim zostały utworzone. Czasami zwierzę stawiało stopę bezpośrednio, ale często ślizgała się ona na podłożu w przód bądź w tył. Pozycje i kąty tworzone przez palce także znacznie różniły się znacznie, co wskazuje na ich znaczną giętkość.Odciski Dilophosauripus cechowały się other palcem o grubej podstawie i bardzo długim, prostym szponie w jednej linii z osi opuszki palca. W jednym ze śladu brakuje pazura friendiego palca, być może z powodu urazu ^[29] . W 1984 Welles zinterpretował fakt znalezienia blisko siebie trzech osobników oraz obecności krzyżujących się śladów w pobliżu jako argument za tym, że dilofozaury przemieszczały się Gay zgodził się, że zwierzęta te mogły podróżować w niewielkich grupach, zauwaając jednak, że nie ma na to bezpośrednich dowodów, a powodzie błyskawiczówiczne jednak.

Milner i współpracownicy zbadali ślady z Utah SGDS.18.T1 w 2009. Znalezisko składało się z typowych śladów stóp i ciągnięcia ogona w bardziej nietypowym miejzaski utoczynku. Ślady zaczynają się, гды zwierzę ustawiło się więcej mniej równolegle делает Linii brzegowej, потема zatrzymało się на terasie (уступ) г obydwiema stopami ułożonymi równolegle, Gdzie obniżyło pozycję ciała Ораза ułożyła kości śródstopia я pośladki wokół kości kulszowej на podłożu.Utworzyły w taki sposób odciski symetrycznych pięt i okrężny odcisk kości kulszowej. Najbliższa tułowiowi część ogona trzymana była nad podłoem, podczas gdy dystalny jego fragment na nim spoczywał. Fakt spoczynku zwierzęcia na stoku umożliwił mu zbliżenie obu rąk do stóp. Po odpoczynku dinozaur powlókł się do przodu i pozostawił nowe odciski swych stóp, kości śródstopia i kości kulszowej, jednak nie rąk. Prawa stopa nastąpiła na odcisk po prawej ręce, a other pazur stopy lewej pozostawił ślad ciągnięcia z pierwszej pozycji spoczynku do następnej.По pewnym czasie zwierzę stanęło i poruszyło się o przodu, stawiając wpierw stopę lewą, a po pełnym wyprostowaniu się przespacerowało przez resztowaniu powierzchni, pozostawiajściecienka 900] [pozostawiajściecienka 900].

Kucanie jest zachowaniem rzadko Observowanym u teropodów. SGDS.18.T1 stanowi jedyny jego ślad o niedwuznacznych odciskach rąk teropoda, co dostarcza wartościowych danych na temat używania przez te zwierzęta przednich kończyn. Postawa kucająca okazała się bardzo podobna do correwowanej u dzisiejszych ptaków.Wczesne teropody kierowały dłonie przyśrodkowo, ku sobie. Jako że taka pozycja wyewoluowała wcześnie w tej linii, mogła występować u wszystkich teropodów. Zwierzęta te są często przedstawiane z dłońmi kierowanymi w dół, ale badania anatomii funkcjonalnej wykazały, że, jak ptaki, były niezdolne do pronacji i supinacji. Ślad wskazuje, że kładzione były symetrycznie, a masa ciała spoczywała pomiędzy stopami i kości śródstopia, podobnie jak u bezgrzebieniowców. Milner i współpracownicy obalili także pogląd, jakoby ślad Kayentapus minor opisany przez Weemsa ukazywał odcisk dłoni pozostawiony przez teropoda poruszającego się na czterech nogl.Weems zaproponował był, że zwierzę zdolne było do czworonożności podczas wolnego chodu, dotykając podłoża jedynie dłońmi. Милнера я współpracownicy stwierdzili, że niekoniecznie zwierzę musiało przyjmować TAKA pozycję, zasugerowali, że Slad powstał ш sposób podobny, Jak ш przypadku SGDS.18.T1, эля Bez pozostawienia Слядув palców ^[36] .

Pożywienie [edytuj | эдитуй код]

Диаграмма przedstawia czaszkę zwierzęcia z otwartymi i zamkniętymi ustami, z hipotetycznym kształtem grzebienia

Welles stwierdził, że Dilophosaurus nie dysponował dużą siłą zgryzu.Słabość та wiązała się z wcięciem szczęki. Myślał, że zwierzę używało zębów przedszczękowych do szarpania i rozdzierania raczej niż do gryzienia, a zęby szczękowe do kłucia i cięcia. Widział w dilofozaurze raczej padlinożercę, niż drapieżnika, który, jeśli już miałby zabijać duże ofiary, używałby do tego rąk i stóp raczej, ni szczęki i uchwy. Welles nie znalazł dowodów na kinezę czaszki, cechę umożliwiającą poszczególnym kościom czaszki przemieszczać się względem siebie ^[1] .

W 1986 amerykański paleontolog Роберт Баккер stwierdził, że дилофозавр , г Jego masywną szyją я czaszką Ораз dużymi zębami szczęki, zaadaptowany быль сделать zabijania dużej zdobyczy я wystarczająco Silný, по mógł atakować dużych roślinożerców wczesnej жюри ^[46] .W 1988 Paul zanegował pogląd upatrujący w Dilophosaurus padlinożerny, twierdząc, że wyłącznie padlinożerne zwierzęta lądowe to mit. Stwierdził, że pysk Dilophosaurus był mocniejszy, niż to wcześniej uwaano, a wielkie, smukłe zęby szczękowe był bardziej śmiercionośne od pazurów. Поль заугеровал, że dinozaur polował na du zwierzynę, taką jak prozauropody, ale też posiadał większe niż inne teropody podobnej wielkości zdolności chwytania małych zwierząt [3].Paul Przedstawił Dilophosaurus odbijające się ogonem podczas potyczek z wrogiem, podobnie jak to się Obserwuje u kangurów ^[47] .

W 2005 badanie z wykorzystaniem teorii wiązek kanadyjskiego paleontologa François Therriena i współpracowników wykazało, że siła zgryzu uchwy Dilophosałowaławn tyzaviera. Wskazuje to, że przednia część żuchwy z zadartą ku górze bródką, rozetami zębów i wzmocnioną okolicą spojenia (podobnie jak u spinozaurydów) służyła roczózówdo łówzówdo łówzówi.Własności spojenia żuchwy przypominaj Spotykane u kotowatych i krokodyli, używających przedniej części szczęki и żuchwy do zadawania silnych ugryzień podczas zdobyczas zdobyczas. Obciążenia wywierane на żuchwę zgadzały się г szarpaniem się niewielkiej zdobyczy, на którą zauropsyd polował, zadając tnące ugryzienia я raniąc Ja ж десять sposób, ро czym łapiąc ofiarę PRZEDNIA częścią szczęki я żuchwy, гд той Nie miała już Sily stawiać dalszego oporu. Zdobycz mogła trafiać dalej w głąb pyska, gzie znajdowały się większe zęby i gdzie konała na skutek tnących jej ciało ugryzień (podobnie jak u krokodylichł zaszóniech.Autorzy sugerowali, że Dilophosaurus rzeczywiście żywił się małymi ofiarami, być może polujące grupa był ograniczonych rozmiarów ^[48] .

Milner i James I. Kirkland zasugerowali w 2007, e Dilophosaurus miał cechy wskazujące na możliwość odżywiania się rybami. Zwrócili uwagę, że końce szczęki i uchwy poszerzały się ku bokom, tworząc rozety zachodzących na siebie zębów, podobnie jak u spinozauryśębów, znanycyzówiówiów, znanyzyzówišiówiów, znanyzychówOtwory nosowe były ponadto cofnięte, podobnie znów jak u spinozaurów, u których cecha ta uwidaczniała się jeszcze wyraźniej. Mogło to ograniczać dostawanie się wody do nozdrzy podczas polowania na ryby. Obie grupy miały długie ręce wyposażone w dobrze rozwinięte pazury, pomocne w łapaniu ryb. Jezioro Dixie, duży zbiornik wodny rozciągający się z Utah do Arizony i Nevady, zapewniał pokaźne źródło ryb wyjałowionym po wymieraniu triasowym świecie ^[49] .

W ocenie Marsha i Rowe'a (2020) dilofozaur był zdolny do polowania zarówno na zwierzęta o małych rozmiarach, jak i na du zdobycz.Z badań tych autorów wynika, że ​​połączenie między kością przedszczękową a szczękową było u dilofozaura znacznie mocniejsze, niż to zakładał Welles, a ponadzó prózów złózów. ^[12]

Funkcja grzebienia [edytuj | эдитуй код]

Welles przyznał, że sugestie dotyczące się funkcji dilofozaurzego grzebienia były spekulatywne, ale uważał, że - pomimo braku rowków wskazujących na unaczynłieniełe term - móżgaczynienieły.Zasugerował również inne funkcje w postaci rozpoznawania się osobników tego samego gatunku bąd do ozdoby ^[1] . Czerkasowie zwrócili uwagę na nieużyteczność grzebieni w walce, gdyż ich delikatna Struktura łatwo ulegałaby uszkodzeniom. Zasugerowali, że grzebienie służyły pokazom odprawianym w celu przyciągnięcia partnera bądź też do termoregulacji ^[43] . W 1990 американский палеонтолог Вальтер П. Кумбс stwierdził, że grzebienie mogły być jaskrawo ubarwione, co zwiększało ich atrakcyjność w pokazach ^[50] .

2011 Вт amerykańscy paleontolodzy Kevin Padian я Джека Хорнера zaproponowali, że dziwaczne struktury dinozaurów ш ogólności (ш тым grzebienie, kryzy, Rogi я kopuły) służyły ш pierwszej Linii rozpoznawaniu się osobników danego gatunku, odrzucając Inne wyjaśnienia яко niewsparte dowodami. Zauważyli, że Zbyt Malo osobników teropodów о ornamentowanej czaszce zostało poznanych, по przetestować hipotezy dotyczące ewolucyjnej funkcji zdobień statystycznie я sprawdzić, Czy reprezentowały один dymorfizm płciowy, Czy może też oznaczały dojrzałość zwierzęcia делать rozrodu ^[51] .

Вт odpowiedzi Padianowi я Hornerowi Tego samego ROKU amerykańscy badacze Роб Дж Knell я Скотт Д. Sampson argumentowali, Ze rozpoznawanie gatunku Nie zdaje się nieprawdopodobne Jako wtórna funkcja dziwacznych Struktur dinozaurów, эля dobór płciowy (в więc wykorzystanie ш pokazach Bądź ш walkach O partnera) wydaje się bardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem. Skłania ku niemu wysoki koszt budowy takichstruktur oraz to, e wydają się one znacznie zrónicowane w obrębie gatunku ^[52] .2013 Вт brytyjscy paleontolodzy David E. Hone я Даррен Нэйш poddali krytyce hipotezę Padiana я Hornera, argumentując, że współczesne zwierzęta Nie wykorzystują podobnych Struktur ЧЕЛЕМ rozpoznawania się ш gatunku, А Падиан я Хорнер zignorowali możliwość wzajemnego doboru płciowego, ш przypadku którego zdobienia pojawiają się U osobników obu płci ^[53] .

Rozwój [edytuj | эдитуй код]

Porównanie wielkości dorosłego dilofozaura i człowieka rozumnego

Welles pierwotnie uznał mniejsze okazy Dilophosaurus za osobniki młodociane, a większego za dorosłe zwierzę.Później zmienił zdanie, dostrzegając w nich przedstawicieli odrębnych gatunków ^{[1] [13]} . Пол zasugerował, że ZA różnicami dzielącymi тэ okazy стои dymorfizm płciowy, uwidaczniający się także wyraźnie у Coelophysis , г potężnie zbudowanymi я smukłymi formami тедж samej wielkości, które mogłyby zostać inaczej zinterpretowane яко należące сделать odmiennych gatunków. Idąc tym sposobem myślenia, mniejsze okazy Dilophosaurus odpowiadałyby tym smukłym celofyzom ^[3] .

W 2005 Tykoski stwierdził, że większość okazów Dilophosaurus to osobniki młodociane. Jedynie największy z nich był dojrzały. Wnioski te opierają się poziom kostnienia kości ^[22] . W 2005 Gay nie znalazł dowodów na obecność dymorfizmu płciowego sugerowanego przez Paula (ale prawdopodobnie obecnego u Coelophysis ), a zmienność dzielącą онтологическое происшествие dilofozaura. W szkieletach nie było dymorfizmu, nie wykluczał jednak możliwości jego wystąpienia w grzebieniach, czego ustalenie wymagałoby więcej danych ^[23] .W oparciu o niewielki grzebień nosowy młodocianego okazu Yates wstępnie przypisał go do bliskiego dilofozaurowi rodzaju Dracovenator , sugerując, że grzebień stałby się wiejrzyxs 900].

Amerykański badacz Joe S. Tkach przeprowadził badanie histologiczne dilofozaura w 1996, pobierając skrawki w kości długich i eber osobnika UCMP 37303 (gorzej zachowanewantry oddwóch). Tkanki kości były dobrze unaczynione, wykazywały Strukturę fibro-lamelarną podobną o stwierdzonej u innych teropodów i zauropodomorfa masospondyla.Zwojowata Struktura kości wskazuje na szybki wzrost. Дилофозавр mógł przybierać rocznie 30–35 кг we wczesnym okresie swego ycia ^[54] .

Уэллс stwierdził, że zastępcze zęby dilofozaura i innych teropodów pojawiały się głęboko w kości, ich rozmiar zmniejszał się w miarędalania się odłu zębodo zębodo. W jednym zębodole występowały zazwyczaj 2 bądź 3 zęby zastępcze, najmłodsze z nich były małe, z wydrążoną koroną. Zęby zastępcze wyżynały się po zewnętrznej stronie swych poprzedników.Gdy ząb zbliżył się do linii dziąseł, wewnętrzna ściana między płytami międzyzębowymi była wchłaniana i tworzył się питательная метка . Z erupcją nowego zęba przemieszczał się na zewnątrz, ku środkowi zębodołu, питательных меток zamykał się nad nim ^[1] .

Палеопатология [едитуй | эдитуй код]

Paleopatologie kości holotypu, naniesiono na rekonstrukcję zwierzęcia za ycia

Welles zauważył róne paleopatologie dilofozaura. Holotyp nosi bruzdę na łuku kręgowym w odcinku szyjnym kręgosłupa, być może spowodowaną urazem czy zmiażdżeniem.Na prawej kości ramiennej widnieją 2 otwory mogące stanowić pozostałość po ropniach, choć nie można wykluczyć artefaktów. Welles zwrócił też uwagę na mniejszą i bardziej delikatną lewą kość ramienną, natomiast na odwrotną zaleność w przypadku przedramienia. W 2001 australijski paleontolog Ральф Молнар zasugerował яко przyczynę takiego Стану rzeczy anomalię rozwojową zwaną fluktuującą asymetrią, powodowaną niekiedy przez stresory oddziałujące на populację, жак zaburzenia środowiskowe, я mogącą wskazywać на bardziej intensywną presję selekcyjną.Asymetria może też stanowić efekt traumatycznych wydarzeń we wczesnym życiu zwierzęcia, byłaby wtedy bardziej losowo rozłożona w czasie ^{[1] [55]} . Badanie z 2001 przeprowadzone pod kierunkiem amerykańskiego paleontologa Bruce'a Rothschilda obejmujące analizę 60 kości stóp Dilophosaurus celem wykrycia złamań stresowyz, nchwozowyłyzłyzowy. Urazy takie powstawać na skutek bardzo aktywnego, drapieżnego trybu życia ^[56] .

Rekonstrukcja prawej ręki holotypu w zgięciu, ze zdeformowanym trzecim palcem niezdolnym do zgięcia

W 2016 Senter i Sara L. Juengst zbadali paleopatologie okazu holotypowego. Stwierdzili największą ilość i różnorodność schorzeń w obrębie obręczy barkowej i kończyny górnej, jaką kiedykolwiek opisano u nieptasiego teropoda, nieptasiego teropoda, nieptóznegorawz nieptasiego nieptasiego teropoda, niektóznegorawz nieptasiego teropoda, niektóznegorawznich. Tylko 6 innych teropodów znanych jest z więcej niż jednej patologii dotykającej kończyny górnej czy jej obręczy.Holotyp obejmuje 8 dotkniętych nimi kości, podczas gdy żaden inny teropod nie jest znany z więcej niż czterech. Po lewej stronie złamaniu uległy łopatka i kość promieniowa. W kości łokciowej i dystalnym paliczku kciuka powstały ropnie. Po stronie prawej trzon kości ramiennej uległ torsji, w kości promieniowej rozrosły się 3 guzy, powierzchnia stawowa trzeciej kości śródręcza jest ścięta. Proksymalny paliczek trzeciego palca uległ deformacji, prawdopodobnie trwałej i uniemożliwiającej zgięcie palca.Zmiany kości ramiennej i trzeciego palca mogły powstać na skutek dysplazji kostnej, wcześniej nieznanej u dinozaurów w tradycyjnym rozumieniu, ale spotykanej u ptaków. Dotyka ona młodych, źle odżywionych ptaków, często wywołuje ból kończyn, przez co cierpiące nań ptaki Preferują zastępcze używanie other kończyny, rozwijajc34 [900].

Liczba zdarzeń, które doprowadziły kości zwierzęcia do opisanego stanu, nie jest pewna. Możliwe, że wszystkie patologie kości spowodowała pojedyncza przyczyna, na przykład uderzenie w drzewo czy skałę podczas pościgu za innym zwierzęciem, co mogłami prokłasłasośwačny wdzłoЯко że wszystkie zmiany wygoiły się, wiadomo на pewno, że Dilophosaurus przeżył po urazie / urazach długi czas, przynajmniej miesice, a być może lata. Podczas gojenia się używanie kończyn przednich w polowaniu musiało być ograniczone. Być może dinozaur przeżył długi okres głodu bądź egzystował dzięki drobnej zdobyczy, łapanej za pomocą pyska i tylnych łap, bądź też chwytał ją jedną ręką. Jak piszą Senter i Juengst, wysoki stopień bólu odczuwanego przez dinozaura w wielu miejscach ciała przez długi czas wskazuje, e było to twarde zwierzę.Zauważyli oni, że paleopatologie nieptasich dinozaurów są rzadko zgłaszane. Nawet dokładnie opisujący holotyp Welles jedynie wspomniał jedną z nich. Zasugerowali, że takie cechy znalezisk mogą czasami zostać pominięte, ponieważ opisy gatunków skupiają się raczej na cechach charakterystycznych, a nie patologicznych, bdpoz te poniewaña 900].

Dilophosaurus znany jest z formacji Kayenta, datowanej na synemur i pliensbach w jurze wczesnej, około 196–183 miliony lat temu ^[58] .Formacja Kayenta należy do ogniwa Glen Canyon, obejmującego formacje geologiczne północnej Arizony, części południowo-wschodniego Utah, zachodniego Kolorado Me and północno-zachodniego. Wchodzą tu w skład dwie facje. Jedną zdominowały osady mułowców, гостиница piaskowce. Facja mułowców leży w większości w Arizonie, podczas gdy piaskowcowa znajduje się na obszarze północnej Arizony, południowego Utah, zachodniego Kolorado i północno-zachodnow. Formacja powstała pierwotnie z osadów rzecznych.Mułowce pochodzą z wolniejszej, bardziej ospałej części systemu rzecznego. Osadzanie się przerwało wdarcie się wydm, które stały się formacją Navajo Sandstone ^[59] . Definitywne datowanie radiometryczne tej formacji nie zostało jeszcze przeprowadzone, a dostępna korelacja stratygraficzna bazuje na kombinacji datowań radiometrycznych skamieniałości kręgowcówcówii 58, магнитостратия 900 [магнитостратная]

Formacja Kayenta przedstawia niewielkie, ale rosnące zbiorowisko organmów.Większość skamieniałości pochodzi z facji mułowców ^[60] . Większość znanych organmów tej formacji zalicza się do kręgowców. Inne organizationmy obejmują wapień mikrobowy bądź glonowy ^[61] , skamieniałe drewno ^[62] , растительные оттиски ^[63] , słodkowodne małże i ślimaki ^[59] , małzór 900 [61] . Kręgowce znane są ze skamieniałych ciał i śladów. Те Pierwsze obejmują ^[60] rekiny Hybodontidae, nieokreślone Ryby kostne, dwudyszne ^[62] , Plaży ogoniaste ^[65] , Plaży bezogonowe Prosalirus , Plaży beznogie Eocaecilia , żółwie Kayentachelys , sfenodonty, jaszczurki ^[66] , wczesne krokodylomorfy Calsoyasuchus , Eopneumatosuchus , Kayentasuchus и Protosuchus , pterozaury Rhamphinion .Prócz Dilophosaurus znanych jest kilka innych dinozaurów, jak teropody megapnozaur (być może także noszący grzebienie) ^[22] и Кайентавенатор и Kayentavenator ^{[67] 900omłeusauróza [67] 900omłyzauruza [67] 900omłyzauróza [67] 900omłezauruza}

0] [67] 900omłeusauruza

0 [67] 900omłezauruza

0] oraz ankylozaury Scelidosaurus i Scutellosaurus . Synapsydy obejmowały Tritylodontidae Dinnebitodon , Kayentatherium и Oligokyphus , morganukodonty ^[66] , prawdopodobnie wczesnego ssaka inetherium ssaka Inetherium ssaka .Większość z tych znalezisk znaleziono w sąsiedztwie Gold Spring w Arizonie ^[60] . Lady kręgowców obejmuje koprolity i ślady terapsydów, zwierząt przypominających jaszczurki i kilku taksonów dinozaurów ^{[61] [69]} .

Тафономия [едитуй | эдитуй код]

Welles naszkicował tafonomię oryginalnych okazów (zmiany zachodzące podczas rozkładu i fosylizacji). Holotyp znaleziono w pozycji leżącej na prawym boku z głową i szyją odchylonymi do tyłu w pozycji pośmiertnej, w której często znajdywane są szkielety dinozaurów.Niegdyś wiązano ją z pośmiertnym opistotonusem, jednak może wynikać raczej ze sposobu ułoenia się zwłok w osadach. Grzbiet był prosty, a najbardziej dystalne kręgi grzbietowe odwrócone na lewy bok. Kręgi ogonowe rozpościerały się nieregularnie od miednicy, kończyny dolne zachowały połączenia stawowe z nieznacznym przemieszczeniem. Welles wywnioskował, że okazy te zostały pogrzebany na miejscu ich zgonu, nie będąc zbytnio przemieszczone, ale holotyp zdaje sięzkodzony przez padlinożercówane kGay zauważył, e okazy opisane w 2001 przedstawiają dowody na transport strumieniem. Aden z nich nie był kompletny, wobec czego mogły przemierzyć pewną odległość bądź też zostać poddane wietrzeniu przez pewien czas jeszcze przed transportem. Mogła przemieścić je powódź, na co wskazuje różnorodność szczątków zwierząt w postaci fragmentów i złamanych kości ^[16] .

Dilophosaurus przedstawiony został w powieści z 1990 Park Jurajski pióra amerykańskiego pisarza Michaela Crichtona, na podstawie której jego rodak Steven Spielberg nakrójłie 3 lata.Filmowy dilofozaur узнаны został za jedyne poważne odstępstwo od naukowej wiarygodności w książce o filmie oraz za najbardziej ufikcyjnionego z filmowych dinozaurów w ksiceron o Stanó Win. Na potrzeby powieści Crichton wymyślił zdolność zwierzęcia do plucia jadem (wyjaśniając, jak zauropsyd miałby zabijać swą zdobycz, dysponując wyraźnie słabymi szponami). Wydział sceograficzny dodał kolejną cechę, kołnierz okalający szyję teropoda, który rozszerzał się i wibrował, gdy drapieżnik szykował się do ataku, podobnie jakł u agamy koły.Автор: uniknąć zlania z filmową wersją Velociraptor , dilofozaur ma w filmie jedynie 1,2 m wzrostu, zamiast jego właściwej wysokości wynoszącej 3 m. Ochrzczony "spluwaczem", filmowy Dilophosaurus przedstawiony został za pomocą kukiełek. Акция описана в сценариях wymagała całego ciała zwierzęcia z trzema wymiennymi głowami. Oddzielne kończyny służyły nakręceniu sce, w którym dinozaur podskakuje. W przeciwieństwie do większości innych dinozaurów filmu przedstawiono dilofozaura bez użycia CGI ^{[71] [72] [73]} .

Amerykański Геолог Дж Брет Беннингтон zauważył, że эскимо дилофозавр prawdopodobnie Nie miała żądnego kołnierza ани Nie mógł pluć żadnym jadem, Jak к sobie wymyślono DLA potrzeb Filmu, Jego ugryzienie mogło być trujące, Jak к ма Miejsce ж przypadki warana г Комодо . Узнал, że dodanie dinozaurowi jadu było nie mniej dozwolone, niż wymyślenie barwy jego skóry, która także nie jest znana nauce. Jeśli dinozaur miał kołnierz, byłyby jednak na to dowody zachowane w kościach, w kształcie sztywnej Struktury, na której musiałby się taki kołnierz wspieraśęniAutor dodał też, e gdyby jednak zwierzę to rzeczywiście miało jakiś kołnierz, to nie używałoby go, by przestraszyć swój przyszły posiłek, jak to czyni osobłzawy posiłek, jak to czyni osobłzawy pokazany wy900 [900] Сэм Уэллс был podekscytowany możliwością ujrzenia Dilophosaurus w "Parku Jurajskim", dostrzegł nieścisłości, niemniej uznał za mniej istotne, wyrażaj

W 2017 Dilophosaurus ustanowiony został dinozaurem stanowym Connecticut, oficjalnie od 2019. дилофозавр Wybrany został, ponieważ ślady spokrewnionego г NIM zwierzęcia odkryto ш Rocky Hill ш 1966, podczas wykopów Drogi Międzystanowej 91. 6 Слядув przypisano ichnogatunkowi Eubrontes Гигантеус , ustanowionemu skamieniałością stanową Коннектикут ш 1991 Obszar Ich znalezienia pokrywało ш triasie Jezioro. Kiedy potwierdzono istotność tego obszaru, zmieniono przebieg drogi, ustanawiając park stanowy zwany Государственный парк динозавров. W 1981 rzeźba wyobrażająca Dilophosaurus , pierwsza rekonstrukcja tego zwierzęcia naturalnej wielkości, została przekazana parkowi ^{[3] [76] [77]} . Dilophosaurus zaproponowano jako dinozaura stanowego Arizony w 1998, ale ustawodawcy zasugerowali raczej Sonorasaurus , argumentując, że dilofozaur nie był endemitem Arizony. Póniej zasugerowano kompromis uwzględniający oba zwierzęta, pomysł umarł jednak, gdy okazało się, e szczątki Dilophosaurus zabrano bez pozwolenia [78 Navajozerwat].

1. ↑ ^{a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x} Welles, S.P .. Dilophosaurus wetherilli (Dinosauria, Theropoda), остеология и сравнения . „Palaeontographica Abteilung A”. 185, с. 85–180, 1984.
2. ↑ ^{a b c d e f g} D.D. Наиш Д.Д., Великие открытия динозавров , Лондон: A&C Black Publishers Ltd, 2009, с. 94–95, ISBN 978-1-4081-1906-8.
3. ↑ ^{a b c d e f g} G.С. Пол: Хищные динозавры мира . Нью-Йорк: Саймон и Шустер, 1988, с. 258, 267–271. ISBN 978-0-671-61946-6.
4. ↑ Т. Р. Младший Хольц: Динозавры: Самая полная современная энциклопедия для любителей динозавров всех возрастов . Нью-Йорк: Random House, 2012, с. 81. ISBN 978-0-375-82419-7.
5. ↑ Г. С. Пол: Полевое руководство по динозаврам в Принстоне . Princeton: Princeton University Press, 2010, с. 75. ISBN 978-0-691-13720-9.
6. ↑ ^{a b} G.Герлинский. Пероидные отпечатки на следе покоя теропод из нижней юры Массачусетса . «Вестник музея Северной Аризоны». 60, с. 179–184, 1996.
7. ↑ ^{a b} M. Kundrát. Когда тероподы стали пернатыми? - Свидетельства до Археоптерикс перистые придатки . «Журнал экспериментальной зоологии, часть B: Молекулярная эволюция и эволюция развития». 302Б (4), с. 355–364, 2004. DOI: 10.1002 / jez.b.20014.
8. ↑ ^{a b} M.Локли, М. Мацукава, Л. Цзяньцзюнь. Крадущиеся тероподы в таксономических джунглях: ихнологические и ихнотаксономические исследования следов с плюсневыми и седалищными вдавлениями . «Ичнос». 10 (2–4), с. 169–177, 2003. DOI: 10.1080 / 104209403249.
9. ↑ ^{a b} А. Дж. Мартин, Э. К. Рейнфорт. След покоя теропода, который также является следом передвижения: тематическое исследование образца Хичкока AC 1/7 . «Геологическое общество Америки, рефераты с программами».36 (2), с. 96, 2004.
10. ↑ ^{a b c d e} Р. С. Тыкоски, Т. Роу: Ceratosauria. С: Вайсхемпель, Д. Б., Додсон, П., Осмольска, Х .: Динозаврия . Wyd. 2. Беркли: Калифорнийский университет Press, 2004, с. 47–70. ISBN 978-0-520-24209-8.
11. ↑ С. П. Уэллс. Два центра окостенения у теропод астрагала . «Журнал палеонтологии». 57 (2), с. 401, 1983. JSTOR: 1304663.
12. ↑ ^{a b c} Адам Д.Марш и Тимоти Б. Роу. Комплексная анатомическая и филогенетическая оценка Dilophosaurus wetherilli (Dinosauria, Theropoda) с описанием новых образцов из формации Кайента в северной Аризоне . «Журнал палеонтологии». 94 (S78), с. 1–103, 2020. DOI: 10.1017 / jpa.2020.14 ( англ. ).
13. ↑ ^{a b c d e f} S.P.S.P. Уэллс С.П.С.П., «Дилофозавр» (Reptilia: Saurischia), новое название динозавра , «Журнал палеонтологии», 5, 44, 1970, с.989.
14. ↑ ^{a b c d} M.T.M.T. Каррано M.T.M.T., R.B.J.R.B.J. Бенсон R.B.J.R.B.J., S.D.S.D. Sampson S.D.S.D., Филогения Tetanurae (Dinosauria: Theropoda) , «Журнал систематической палеонтологии», 2, 10, 2012, с. 211–300, DOI: 10.1080 / 14772019.2011.630927.
15. ↑ ^{a b} O.W.O.W. Rauhut O.W.O.W., Взаимоотношения и эволюция базальных динозавров-теропод , «Палеонтологическая ассоциация», 69, 2004, с.213.
16. ↑ ^{a b c d} RR Gay RR, Новые образцы «Dilophosaurus wetherilli» (Dinosauria: Theropoda) из раннеюрской формации Кайента в северной Аризоне , «Западная ассоциация палеонтологов позвоночных» Ежегодное собрание, Меса, Аризона », 1, 2001, с. 1.
17. ↑ ^{a b c d} S.P.S.P. Уэллс С.П.С.П., Новый юрский динозавр из формации Кайента в Аризоне , Бюллетень Геологического общества Америки, 65 (6), 1954, с.591–598, DOI: 10.1130 / 0016-7606 (1954) 65 [591: NJDFTK] 2.0.CO; 2.
18. ↑ С. П. Уэллс; Р. П. Гуралник: Обнаружен дилофозавр. ucmp.berkeley.edu, 1994. [dostęp 13-02-2018]. [zarchiwizowane z tego adresu (26-03-2018)].
19. ↑ Харви Лик: Джон Уэтерилл ( англ. ). W: Wetherill Family [он-лайн]. [dostęp 18.11.2018].
20. ↑ ^{a b} С. П. Уэллс; Р. П. Гуралник: Детали дилофозавра. ucmp.berkeley.edu, 1994. [dostęp 13-02-2018].[zarchiwizowane z tego adresu (26-03-2018)].
21. ↑ ^{a b} D.F.D.F. Glut D.F.D.F., Dinosaurs: The Encyclopedia , Jefferson: McFarland & Company, Inc. Publishers, 1997, с. 347–350, ISBN 978-0786472222.
22. ↑ ^{a b c} R.S.R.S. Тыкоски Р.С.Р.С., Анатомия, онтогенез и филогения целофизоидных теропод , „UT Electronic Theses and Dissertations”, 2005, s. 1–232.
23. ↑ ^{a b} R.R. Gay R.R., Доказательства полового диморфизма у раннеюрских тероподных динозавров, «дилофозавров» и сравнение с другими родственными формами , [w:] K.K. Карпентер, Плотоядные динозавры , Блумингтон: Издательство Индианского университета, 2005, с. 277–283, ISBN 978-0-253-34539-4.
24. ↑ М. Мортимер: Таксоны Пикеринга 6: Dilophosaurus Breedorum. Theropoddatabase.blogspot.com. [dostęp 29-12-2017]. [zarchiwizowane z tego adresu (26-03-2018)].
25. ↑ С.S. Hu S.S., Краткий отчет о появлении "Dilophosaurus" из округа Цзиньнин, провинция Юньнань , "Vertebrata PalAsiatica", 1, 31, 1993 (1), s. 65–69 ( чинь. ). ???
26. ↑ ^{a b} M.C.M.C. Ламанна M.C.M.C., T.R. JrT.R.J. Хольц Т. JrT.R.J., P.P. Додсон П.П., Переоценка китайского динозавра-теропод "Dilophosaurus sinensis": Тезисы статей. Пятьдесят восьмое ежегодное собрание Общества палеонтологии позвоночных , «Журнал палеонтологии позвоночных», 3, 18, 1998, с.57–58.
27. ↑ LL Xing LL i inni, Потеря зуба и альвеолярное ремоделирование у Sinosaurus triassicus (Dinosauria: Theropoda) из нижнеюрских слоев бассейна Луфэн, Китай , «Китайский научный бюллетень», 16, 58, 2013 , с. 1931 г., DOI: 10.1007 / s11434-013-5765-7, Bibcode: 2013ЧСБУ..58.1931X.
28. ↑ Го-Фу Ван, Хай-Лу Ю, Ши-Ган Пан, Тао Ван. Новый динозавр-теропод из ранней юры провинции Юньнань, Китай . «Vertebrata PalAsiatica».55 (2), с. 177–186, 2017.
29. ↑ ^{a b} S.P.S.P. Welles S.P.S.P., Следы динозавров из формации Кайента в северной Аризоне , «Плато», 44, 1971, с. 27–38.
30. ↑ М. Моралес М.М., С.С. Балкли С.С., Палеоихнологические свидетельства существования тероподного динозавра крупнее "дилофозавра" в нижнеюрской формации Кайента. Континентальная юра. , «Вестник музея Северной Аризоны», 60, 1996, с. 143–145.
31. ↑ Г.G. Gierliński G.G., Новые ихнотаксы динозавров из ранней юры гор Святого Креста, Польша , «Палеогеография, палеоклиматология, палеоэкология», 1–2, 85, 1991, с. 137–148, DOI: 10.1016 / 0031-0182 (91)

    -U, Bibcode: 1991PPP .... 85..137G.

32. ↑ G.G. Герлинский Г.Г., А.А. Альберг А.А., Следы динозавров позднего триаса и раннего юрского периода в формации Хёганас на юге Швеции , «Ichnos», 2, 3, 1994, s. 99, DOI: 10.1080 / 10420949409386377.
33. ↑ стр.М. ЛеТурно, П. Э. Олсен: Конструкция ступни платеозавра предполагает, что для следов Eubrontes и Gigandipus используется один составитель следов. W: Великие рифтовые долины Пангеи в восточной части Северной Америки . Т. 2. Нью-Йорк: Издательство Колумбийского университета, 2003, с. 293–313. ISBN 978-0231126762.Sprawdź autora rozdziału: 1.
34. ↑ E.C.E.C. Rainforth E.C.E.C., Пересмотр и переоценка раннеюрского динозавра ichnogenus «Otozoum» , «Palaeontology», 4, 46, 2003, s.803–838, DOI: 10.1111 / 1475-4983.00320.
35. ↑ ^{a b} R.E.R.E. Weems R.E.R.E., Манус-гравюра "Kayentapus minor"; его влияние на биомеханику и ихнотаксономию раннемезозойских заурисхических динозавров , Бюллетень Музея естественной истории и науки Нью-Мексико, 37, 2006, с. 369–378.
36. ↑ ^{a b c} A.R.C.A.R.C. Милнер A.R.C.A.R.C. i inni, Анатомия, поза и поведение птиц, выявленные по следу покоя раннеюрского тероподного динозавра , «PLOS ONE», 4 (3), 2009, e4591, DOI: 10.1371 / journal.pone.0004591, PMID: 19259260, PMCID: PMC2645690, Bibcode: 2009PLoSO ... 4.4591M.
37. ↑ S.P.S.P. Уэллс С.П.С.П., Р.А.Р.А. Long R.A.R.A., Тарсус тероподовых динозавров , «Анналы Южноафриканского музея. Annale van die Suid-Afrikaanse Museum. ”, 64, 1974, s. 191–218, ISSN 0303-2515.
38. ↑ T.R.T.R. Holtz T.R.T.R., мл., Филогенетическое положение Tyrannosauridae: значение для систематики теропод , «Journal of Paleontology», 5, 68, 1994, s.1100–1117.
39. ↑ J.H.J.H. Мэдсен Дж.Х.Дж.Х., С.П.С.П. Уэллс S.P.S.P., Ceratosaurus (Dinosauria, Theropoda): пересмотренная остеология , «Геологическая служба Юты», 2000, с. 1–89.
40. ↑ ^{a b} A.M.A.M. Yates A.M.A.M., Новый динозавр-теропод из ранней юры Южной Африки и его значение для ранней эволюции теропод , «Palaeontologia Africana», 41, 2005, s. 105–122, ISSN 0078-8554.
41. ↑ N.D.N.D. Смит Н.D.N.D. i inni, Остеология «Cryolophosaurus ellioti» (Dinosauria: Theropoda) из ранней юры Антарктиды и значение для ранней эволюции теропод , «Зоологический журнал Линнеевского общества», 2, 151, 2007, с. 377–421, DOI: 10.1111 / j.1096-3642.2007.00325.x.
42. ↑ C.C. Hendrickx C.C., S.A.S.A. Хартман С.А.С.А., О.О. Mateus O.O., Обзор открытий и классификации нептичьих теропод , «Журнал PalArch по палеонтологии позвоночных», 1, 12, 2015, с.73.
43. ↑ ^{a b} S.J.S.J. Czerkas S.J.S.J., S.A.S.A. Czerkas S.A.S.A., Dinosaurs: a Global View , Limpsfield: Dragons ’World, 1990, с. 208, ISBN 978-0-7924-5606-3.
44. ↑ П.П. Сентер П.П., Дж.Х.Дж.Х. Робинс Дж. Х. Дж. Х., Диапазон движений передних конечностей тероподового динозавра Acrocanthosaurus atokensis и его значение для хищного поведения , «Журнал зоологии», 3, 266, 2005, с. 307–318, DOI: 10.1017 / S09528366989.
45. ↑ П.П. Сентер П.П., Дж.Х.Дж.Х. Робинс JHJH, Ориентация в покое лопаток и передних конечностей динозавров: численный анализ с применением для реконструкций и музейных опор , «PLOS ONE», 10 (12), 2015, e0144036, DOI: 10.1371 / journal.pone.0144036, PMID : 26675035, Bibcode: 2015PLoSO..1044036S.
46. ↑ R.T.R.T. Баккер Р.Т.Р.Т., Ереси динозавров , Нью-Йорк: Уильям Морроу, 1986, с. 263–264, ISBN 978-0-8217-5608-9.
47. ↑ Цветная секция , [w:] G.S.G.S. Paul G.S.G.S., The Scientific American Book of Dinosaurs , New York: St. Martin's Press, 2000, s. 216, ISBN 978-0-312-31008-0.
48. ↑ Bite me - биомеханические модели челюстей теропод и их влияние на пищевое поведение , [w:] KK. Карпентер К.К., Плотоядные динозавры , Indiana University Press, 2005, с. 179–230, ISBN 978-0-253-34539-4.
49. ↑ A.A. Милнер А.А., Дж.Дж. Киркланд Дж. Дж., Чемодан для ловли динозавров в зоопарке Св.Место обнаружения динозавров Джорджа на ферме Джонсон , «Обзорные заметки геологической службы штата Юта», 39, 2007, с. 1–3 [zarchiwizowane z adresu 04.11.2017].
50. ↑ W. P. Coombs: Образцы поведения динозавров. W: Д. Б. Вейшампель, Х. Осмольска, П. Додсон: Динозаврия . Wyd. 1. Беркли: Калифорнийский университет Press, 1990, с. 42. ISBN 978-0-520-06727-1.
51. ↑ К.К. Падиан К.К., Дж.Р.Дж.Р. Хорнер Дж. Р. Дж. Р., Эволюция «причудливых структур» у динозавров: биомеханика, половой отбор, социальный отбор или распознавание видов? , «Зоологический журнал», 1, 283, 2011, с.3–17, DOI: 10.1111 / j.1469-7998.2010.00719.x.
52. ↑ R.J.R.J. Knell R.J.R.J., S.S. Sampson S.S., Причудливые структуры у динозавров: распознавание видов или половой отбор? Ответ на Падиан и Хорнер , «Зоологический журнал», 1, 283, 2011, с. 18–22, DOI: 10.1111 / j.1469-7998.2010.00758.x.
53. ↑ D.W.E.D.W.E. Hone D.W.E.D.W.E., D.D. Naish D.D., «Гипотеза распознавания видов» не объясняет наличие и эволюцию преувеличенных структур у нептичьих динозавров , «Journal of Zoology», 3, 290, 2013, s.172–180, DOI: 10.1111 / jzo.12035.
54. ↑ J.S.J.S. Tkach J.S.J.S., Многоэлементный остеогистологический анализ Dilphosaurus wetherilli. Тезисы статей, пятьдесят шестое ежегодное собрание, Общество палеонтологии позвоночных, Американский музей естественной истории, Нью-Йорк, Нью-Йорк, 16–19 октября , «Журнал палеонтологии позвоночных», 3, 16, 1996, с. 69.
55. ↑ Р. Э. Мольнар: Палеопатология теропод: обзор литературы. W: Д. Х. Танке, К. Карпентер: Жизнь мезозойских позвоночных .Блумингтон: Издательство Индианского университета, 2001, с. 337–363. ISBN 978-0-253-33907-2.
56. ↑ Б. Ротшильд; Д. Х. Танке; Т.Л. Форд: Стресс-переломы теропод и отрывы сухожилий как ключ к активности. W: Танке, Д. Х., Карпентер, К .: Мезозойская жизнь позвоночных . Блумингтон: Издательство Индианского университета, 2001, с. 331–336. ISBN 978-0253339072.
57. ↑ ^{a b} P.P. Senter P.P., S.L.S.L. Juengst S.L.S.L., D.D. Хейманн Д.

дилофозавр Википедия

Dilophosauridae - это семейство тероподных динозавров среднего и крупного размера. ^[2] Название Dilophosauridae происходит от греческого языка, где «ди-» означает «два», «лофос» означает «гребень», «sauros» означает «ящерица» и «-idae» означает «семейство». ^[3] Хотя название предполагает, что у всех дилофозаврид есть два гребня, это не применимо ко всем дилофозавридам. Dilophosauridae происходит от своего типового рода Dilophosaurus , и поэтому название происходит от двух отличительных гребней этого рода.

Описание []

Дилофозавриды - крупные двуногие хищники длиной от 4 до 7 метров и предполагаемым весом взрослых особей от 300 до 500 кг.Они хорошо известны своими отличительными головными гребнями, которые, вероятно, использовались для демонстрации спаривания или для устрашения соперников. ^[4]

Все дилофозавриды характеризуются отверстием в предчелюстной кости, несколькими зубами верхней челюсти, щелевидным отверстием у основания носового отростка предчелюстной кости, носослезными гребешками и множеством дорсальных язычковидных бугорков. на суставной, которая находится на заднем конце нижней челюсти. ^[5]

Размер корпуса []

Дилофозавр имел среднюю длину бедренной кости 552 мм, длину тела от 6 до 7 метров и массу тела 362 кг. ^[6] Дилофозаврид Dracovenator имел длину тела приблизительно от 5,5 до 7,0 метров. ^[4]

Из-за отсутствия эндемизма Dilophosauridae размер тела использовался для слабой классификации таксонов к Dilophosauridae. Dilophosaurus и Dracovenator - оба рода с одинаковой длиной тела, примерно 6–7 метров в длину, что дает некоторую поддержку этим двум таксонам как принадлежащим к одному семейству. ^[7]

Классификация []

Семейство Dilophosauridae было предложено Аланом Чаригом и Эндрю Милнером в 1990 г. как содержащее только типовой род Dilophosaurus . ^[8] Другие роды, такие как Zupaysaurus и Dracovenator , с тех пор были отнесены к этому семейству, хотя группе никогда не давалось филогенетическое определение и в настоящее время она не является кладой. Некоторые исследования предполагают, что существовала естественная группа хохлатых теропод среднего размера, в которую входили Dilophosaurus , а также Dracovenator , Cryolophosaurus и Sinosaurus , хотя официально они не были названы Dilophosauridae. ^[9] Традиционно относящиеся к суперсемейству Coelophysoidea, эти анализы предполагают, что дилофозавриды могли быть более тесно связаны с группой Tetanurae, включающей более продвинутых мегалозавров, карнозавров и целурозавров.

Следующая кладограмма описывает взаимоотношения Dilophosaurus и его близких родственников, обнаруженные в результате анализа Смита, Маковицкого, Пола, Хаммера и Карри в 2007 году. ^[9]

В 2015 году Hendrickx et al. предложил генеалогическое древо, которое отражает более ограниченный взгляд на семейство Dilophosauridae. Хотя Dilophosauridae ранее включала Dilophosaurus , Dracovenator , Sinosaurus и Crylophosaurus, недавнее исследование поддержало более узко определенное семейство Dilophosauridae, содержащее только Dilophosaurus 000 и Sinosaursaurus 000, а также Sinosaursa 000 000 и 000 Dracovenosaurus 000 и 000 Dracovensaurus 000 и 000 Dracovenosaurus ^[2] Это изменение было подтверждено сходством между Dracovenator, Dilophosaurus wetherilli и Zupaysaurus rougieri , предполагающим, что эти таксоны могли образовывать свою собственную сестру клады Dilophosauridae, хотя окончательных доказательств нет. ^[10] Sinosaurus и Crylophosaurus теперь также классифицируются как базальные столбняки. ^[11] Хотя все роды динозавров, когда-то входившие в состав Dilophosauridae, характеризуются характерным черепным гребнем, считается, что эта отличительная черта конвергентно эволюционировала у дилофозаврид и базальных тетануранов, и, таким образом, не все обязательно произошли от одного общего предка. .

Следующее генеалогическое древо иллюстрирует синтез взаимоотношений между группами ранних теропод, составленный Hendrickx et al. в 2015 году, и следует за более поздним исследованием, показывающим более ограниченный вид Dilophosauridae. ^[2]

Палеобиология []

Все дилофозавриды известны большими характерными головными гребнями. Считалось, что эти гребни использовались по-разному, в том числе для демонстрации, привлечения товарищей или запугивания соперников. Было высказано предположение, что гребни символизируют половой диморфизм, но эта интерпретация гребней является спорной. Еще одна отличительная черта черепа - выемка между предчелюстной и верхней челюстями, что придает дилофозавридам вид крокодилов.Это заставляет некоторых людей, например Дэвида Б. Нормана, подозревать, что их передние зубы были слишком слабыми, чтобы сбить добычу, и что они были падальщиками. Следы, найденные в штате Юта, могут показать, что дилофозавриды умеют плавать, подразумевая, что они питались рыбой. ^[11]

Палеоэкология []

В то время как дилофозавриды процветали в ранней юре, они в основном вымерли к концу раннеюрского периода (201,3–174,1 млн лет). Окаменелости дилофозаврид были обнаружены на двух континентах: Dilophosaurus wetherilli было обнаружено в Северной Америке и Dracovenator regenti ^[10] было обнаружено в Южной Африке.Таксоны, ранее считавшиеся дилофозавридами, Sinosaurus и Cryolophosaurus , были обнаружены в Китае (Dong 2003; Xing et al. 2013a, 2014) и Антарктиде, ^[7] соответственно.

Отсутствие эндемизма в семействе Dilophosauridae затрудняет определение единого географического происхождения группы. ^[7] Dilophosaurus окаменелостей происходят из формации Кайента (датируется ранней юрой, 196–183 миллиона лет назад) в юго-западном регионе США.В дополнение к Dilophosaurus , « Syntarsus» kayentakatae является еще одним таксоном из формации Кайента, несмотря на то, что он отдаленно связан с Dilophosaurus . ^[7] Syntarsus аналогичным образом встречается в формации Верхний Эллиот в Южной Африке, где и Dracovenator , и Coelophysis rhodesiensis были обнаружены в одном регионе, несмотря на то, что они не были тесно связаны друг с другом. ^[7]

В ранней юре многие несвязанные между собой базальные теропод существовали в аналогичных географических регионах, примером чему могут служить формации Кайента и формация Верхний Эллиот. ^{a b c d e D} J Пол Д., Хаммер В. Р. и Карри П. Дж. (2007). "Динозавры хансонской формации ранней юры Центрального Трансантарктического горного массива: филогенетический обзор и синтез". Геологическая служба США и Национальные академии doi: 10. ^{a b} Smith, N.D., Makovicky, P.J., Pol, D., Hammer, W.R., and Currie, P.J. (2007). «Динозавры раннеюрской формации Хансона в Центральных Трансантарктических горах: филогенетический обзор и синтез». В Купере А.К. и Raymond, C.R. et al. (ред.), Антарктида: краеугольный камень меняющегося мира - Интернет-материалы 10-го ISAES , Отчет Геологической службы США в открытом доступе 2007-1047, Краткий исследовательский доклад 003, 5 стр. ^{a b} Xing, L.D. (2012). « Sinosaurus из Юго-Западного Китая». Отделение биологических наук Университета Альберты . Эдмонтон: 1–286.

Дилофозавр - Дилофозавр - qaz.wiki

Genere di dinosauro teropode del primo periodo Giurassico

Дилофозавр ( dy- Lohf -o- SOR-s ) - это род тероподи динозавров, который был рожден в Северной Америке в двадцатых годах жизни Джурассико, около 193 миллионов в год.Tre scheletri furono scoperti nell'Arizona settentrionale nel 1940, ei due meglio conservati furono raccolti nel 1942. L'esemplare più Complete divenne l 'olotipo di una new specie del genere Megalosaurus , chiamata M. в 1954 году. Уэллс имеет вид из нового поколения Dilophosaurus , приходит Dilophosaurus , приходит Dilophosaur.Имя рода "lucertola a due creste", или имя Джона Уэтерилла, несогласного навахо. Da allora sono stati trovati altri esemplari, incluso un neonato. All'animale sono state attribuite anche impronte, comprese di riposo. Un'altra specie, Dilophosaurus sinensis dalla Cina, è stata nominata nel 1993, ma in seguito si è scoperto che apparteneva al genere Sinosaurus . È stato designato как динозавр статого дель Коннектикут, основанный на основе всех отслеживаемых данных.

Примерно 7 м (23 человека) в лунге, с песо примерно в 400 кг (880 либбр), Дилофозавр эпоха одного из первых великих динозавров-хищников и самых больших животных, обитающих в Северной Америке. Era snello e di corporatura leggera e il cranio era proporzionalmente grande, ma delicato. Il Muso Era Stretto e la mascella superiore aveva una fessura o una piega sotto la narice. Aveva un paio di creste longitudinali arcuate sul cranio; la loro forma complete è sconosciuta, вероятно, это состояние внутреннего далла чератина.La mandibola era snella e delicata nella parte anteriore, ma profonda nella parte posteriore. I denti erano lunghi, curvi, sottili e compressi lateralmente. Quelli della mascella inferiore erano molto pi piccoli di quelli della mascella superiore. La maggior parte dei denti presentava dentellature sui bordi anteriore e posteriore. Il collo era lungo e le sue vertebre erano cave e molto leggere. Le Braccia Erano Potenti, Con un Osso del Braccio Lungo e sottile. Le mani avevano quattro dita; первая эра корто ма форте и портава ун гроссо артильо, ле должная дита последовательный эрано пильунгхе и соттили кон артигли пих пикколи; Il Quarto Era rudimentale.Il femore era massiccio, i piedi erano robusti e le dita dei piedi portavano grandi artigli.

Il Dilophosaurus - это член семьи Dilophosauridae внутри Dracovenator , группа после того, как Coelophysidae, и последовательные тероподи. Il dilofosauro sarebbe stato attivo e bipede e potrebbe aver cacciato animali di grossa taglia; Potrebbe Anche Essersi Nutrito di Animali e pesci più piccoli. A causa del limitato raggio di movimento e della brevità degli arti anteriori, la bocca potrebbe invece aver avuto un primo contatto con la preda.La funzione delle creste è sconosciuta; erano troppo deboli per la battaglia, требует использования состояния, когда видна визуализация, приходит в стиле riconoscimento delle specie e la selezione sessuale. Potrebbe essere cresciuto rapidamente, raggiungendo un tasso di crescita da 30 до 35 кг (от 66 до 77 libbre) all'anno all'inizio della vita. L'esemplare olotipo aveva più paleopatologie, comprese lesioni guarite e segni di un'anomalia dello sviluppo. Dilophosaurus - это созданный из динозавров Megapnosaurus и Sarahsaurus . Il dilofosauro è stato descritto nel romanzo Jurassic Park e nel suo adattamento cinematografico, in cui gli sono state date le capacityImaginarie di sputare veleno ed espandere un volant del collo, pi

Storia della scoperta

Nell'estate del 1942, il paleontologo Charles L. Camp guidò una festa sul campo del Museo di Paleontologia dell'Università della California (UCMP) alla ricerca di vertebrati fossili nella context di Navajo, nel nord dell'Arizona.La notizia fu sparsa tra i nativi americani lì, e il Navajo Jesse Williams portò trembri della spedizione ad alcune ossa fossili che aveva scoperto nel 1940. L'area faceva parte della Formazione Kayenta, около 32 км (20 миль) на север Кэмерон вицино в Туба-Сити в индейском навахо. Tre scheletri di dinosauro sono stati trovati nello scisto violaceo, Distiti in un triangolo, Lungo около 9,1 м (30 пьед) на латинице. Il primo era quasi complete, mancava solo la parte anteriore del cranio, parti del bacino e alcune vertebre.Il secondo era molto eroso, comprendeva la parte anteriore del cranio, le mascelle inferiori, alcune vertebre, le ossa degli arti e una mano articolata. Il terzo era così eroso che consisteva solo di frammenti vertebrali. Il primo scheletro buono è stato racchiuso in un blocco di gesso dopo 10 giorni di lavoro e caricato su un camion, il secondo scheletro и stato facilmente raccolto, poiché era quasi intermente esposto all intemperie dal terreno, ma il terreno scheletar.

Первый пример квазикомплекта - это пулеметный и монтатный пресс для надзора за палеонтологией Ванн Лэнгстона, процесс, который был произведен из-за того, что аннулировал трезубец.Lo scheletro era montato a parete in bassorilievo, con la coda curva verso l'alto, il collo raddrizzato e la gamba sinistra spostata verso l'alto per visibilità, ma il resto dello scheletro è stato mantenuto nella sua posizione di sepoltura. Quando il Cranio è stato schiacciato, è stato ricostruito in base alla parte posteriore del cranio del primo esemplare e alla parte anteriore del secondo. Бачок является статистически значимым, совершенным в соответствии с dell'Allosauro и состоянием рикоструктурированного анче и пьедестала.Quel tempo, era uno degli scheletri meglio conservati di un dinosauro teropode, anche se неполно. Nel 1954, il paleontologo Samuel P. Welles, che faceva parte del gruppo che ha scavato gli scheletri, descrisse e chiamò preliminarmente questo dinosauro, как новый вид существующего происхождения Megalosaurus , M. wetherilli . Квазикомплектация (каталог как UCMP 37302) - это статическое решение для особого вида и его второе значение (UCMP 37303) и статическое соответствие паратипо.Его имя - это имя Джона Уэзерилла, консилиума навахо, который описывает Уэллса как «ученый, исследователь и коммерсант». Il nipote di Wetherill, Milton, aveva informato per primo la spedizione dei fossili. Уэллс коллокла нового вида в Megalosaurus и causa delle proporzioni simili degli arti di esso e M. bucklandii , e perché non trovò grandi Differenze tra loro. A quel tempo, il Megalosaurus era usato как «таксон дель цестино деи рифьюти», в cui venivano объединяет много видов тероподов, независимых от лоро и локали.

Уэллс, торопившийся в городе Туба в 1964 году, в соответствии с определением формы и формы жизни Кайента (эпоха, предполагающая, что она находится в этой эпохе, Триасса, мента Уэллса, нападающего на Джурассико, прежде всего в медицину), и еще одна попытка 33 и около 400 м (900 м). 1 ⁄ ₄ миль) в южной части Эрано состояния после окончания 1942 года. Квазикомплар (каталог как UCMP 77270) является статуей с музеем Уильяма Брида в Северной Аризоне и др.Durante la preparazione di questo campione, è diventato chiaro, si trattava di unividual più grande di M.weherilli e, avrebbe avuto, из-за creste sulla sommità del cranio. Essendo una sottile lastra di osso, si pensava originariamente, che una cresta facesse parte del lato sinistro mancante del cranio, Che era stato tirato fuori dalla sua posizione da uno spazzino. Quando divenne Evidente Che si trattava di una cresta, ci si Rese conto anche che una cresta corrispondente sarebbe stata sul lato sinistro, poiché la cresta destra era a destra della linea mediana ed era concavaungo la suaunghezza media.Questa scoperta ha portato al riesame del campione olotipo, che è stato trovato per avere le basi di due ossa sottili, estese verso l'alto, che sono state frantumate insieme. Anche queste rappresentavano creste, ma in Predenza si pensava facessero parte di uno zigomo mal riposto. Anche i due esemplari del 1942 erano giovani, mentre l'esemplare del 1964 era un ado, около un terzo più grande degli altri. Уэллс в "seguito ricordò che pensava che le creste fossero" inaspettate, как trovare "ali su un verme".

Welles e un assistente hanno successivamente corretto il support a parete del campione olotipo basato sul nuovo scheletro, ripristinando le creste, rifacendo il bacino, allungando le costole del collo e avvicinandole tra loro. Допускается изучение схем северноамериканских тероподов и Европы, Уэллс так и поступает, когда динозавр не аппартенева на Megalosaurus и имеет новое имя в жанре. Quel tempo non si conoscevano altri teropodi con grandi creste longitudinali sulla testa, e il dinosauro aveva quindi guadagnato l'interesse dei paleontologi.Fu realizzato uno stampo dell'esemplare olotipo, e calchi in fibra di vetro di esso furono distribuiti a different reperti; Для того, чтобы визуализировать наиболее легкую метическую структуру вопросов, Веллес имеет определенное название нового поколения в единой короткой ноте, является тем, что посетил публикацию детального описания. В 1970 году Уэллс использовал имя нового поколения Dilophosaurus , дал слово условно-досрочное di ( δι ), что означает «должный», лофос ( λόφος ), значение «crestauο () ) che Meaninga "lucertola": "lucertola a due creste".Уэллс опубликовал описание остеологической детали Dilophosaurus nel 1984, ma non ha incluso l'esemplare del 1964, poiché pensava che appartenesse a un genere diverso. Il dilofosauro - это статус первого теропода дель Giurassico inferiore и rimane uno degli esempi meglio conservati di quell'epoca.

Nel 2001, il paleontologo Robert J. Gay haidentificato i resti di almeno tre nuovi esemplari di Dilophosaurus (questo numero si basa sulla presenza di tre frammenti di osso pubico e due femori di sizesi Astra Nelle Museum of Northern Difference Museum) .Это расстояние от 1978 года до четырехугольника Рок-Хед, 190 км (120 миль) от расстояния до голубя, которое находится в первоначальном состоянии, и это еще не все, что является «грандиозным тероподом». Sebbene la maggior parte del materiale sia danneggiata, он важен, включает в себя элементы, не содержащие консервативных пренебрежения, предшествующие, tra cui parte del bacino и различные виды. Все элементы коллекции были добавлены в систему неонатальных образований (MNA P1.3181), они были созданы в соответствии с принципами создания и первыми террасами, созданными в Северной Америке, предшествующими одиночному циклу из 9000 экземпляров.Il campione giovanile включает un omero parziale, una fibula parziale e un frammento di dente. В 2005 г. был палеонтолог Рональда С. Тыкоски (TMM 43646-140) из Голд-Спринг, штат Аризона, дилофозавр , год 2012 г., палеонтолог Мэтью Т. Каррано и его коллеги, которые различаются по детализации.

Nel 2020, i paleontologi Adam D. Marsh e Timothy B. Rowe hanno completetamente ridescritto il Dilophosaurus sulla base degli esemplari allora noti, incluso l'esemplare UCMP 77270 cheer rimasto non descritto dal 1964.Hanno anche rimosso alcuni esemplari Predentemente Assegnati, trovandoli troppo frammentari per essere Identificati e ha trasferito il tipo cava. В un'intervista, Marsh определил Dilophosaurus il "miglior dinosauro peggiore conosciuto", poiché l'animale era poco compreso nonostante fosse stato scoperto 80 anni prima. Un проблема важна эпоха, что gli studi prevdenti sugli esemplari non chiarivano quali parti fossero fossili originali e quali fossero state ricostruite in gesso, tuttavia i ricercatori successivi avevano solo la monografia di Welles del 1984 su cui fare success affidamento la monografia di Welles del 1984 su cui fare success affidamento анатомия динозавро.Marsh ha trascorso sette anni a studiare gli esemplari per chiarire i problemi che circondano il dinosauro, inclusi due esemplari trovati due decenni prima da Rowe, il suo dottorato di ricerca. Потребитель.

Предварительный вид сборки

Nel 1984, Welles Suggerì che l'esemplare del 1964 (UCMP 77270) non apparteneva al Dilophosaurus , ma a un nuovo genere, basato sulle Differenze nel cranio, nelle vertebre e nei femori. Sosteneva che entrambi i generi portavano creste, ma che la forma esatta di questi era sconosciuta nel Dilophosaurus .Welles morì nel 1997, prima che potesse nominare questo presunto nuovo dinosauro, ma l'idea che i due fossero generi separati è stata generalmente ignorata o dimenticata da allora. В 1999 году палеонтологический дилетант Стефан Пикеринг публично приватизировал новый номер Dilophosaurus «Brendorum», базирующийся на опыте 1964 года, в одном месте в Разце, где сотрудничал со всем. Этот номер учитывает nude nudum , un nome invalidamente pubblicato, e Gay ha sottolineato nel 2005, который не имеет различий в значимых tra i D ."Breedorum" и другие примеры D. Wherilli . В 2012 году, Каррано и коллеги постоянно дифференцируют кампанию 1964 года и олицетворяют олимпийскую кампанию, в значительной степени атрибутируют все варианты, связанные с отдельными людьми, находящимися в четвертом виде. I paleontologi Christophe Hendrickx e Octávio Mateus hanno Suggerito nel 2014 Che gli esemplari conosciuti potrebbero rappresentare due specie di Dilophosaurus в базовых характеристиках всех разнообразных характеристик черепа и всех отдельных стратиграфических приложений, в описании стратиграфических приложений.Marsh e Rowe hanno result in 2020 che c'era un solo taxon tra gli esemplari conosciuti di Dilophosaurus e che le Differenze tra loro erano dovute al loro diverso grado di maturità e conservazione. Non hanno riscontrato nemmeno una notevole separazione stratigrafica tra gli esemplari.

Uno scheletro di teropode quasi completeto (KMV 8701) è stato scoperto nella formazione Lufeng, nella provincia dello Yunnan, in Cina, nel 1987.È по аналогии с Dilophosaurus , con un paio di creste e uno spazio che separa la premascellare dalla mascella, ma differentisce in alcuni dettagli. Il paleontologo Shaojin Hu lo ha chiamato имеет новый вид Dilophosaurus nel 1993, D. sinensis (dal greco Sinai , riferito alla Cina). В 1998 г., палеонтолог Мэтью К. Ламанна и его коллеги по исследованию D. sinensis , идентичны Sinosaurus triassicus , являются тероподами формы стесса, номинированы на 1940 г.Это заключение является подтверждением данных палеонтолога Лиды Син и коллеги 2013 года, и собственного палеонтолога Гуо-Фу Ван и коллеги ханно согласовано, что характерно для Sinosaurus в 2017 году, хано сугубо предположительно, что есть особый вид , отдельный вид S. .

Описание

Dimensioni di due esemplari rispetto a un essere umano, con olotipo in verde e il pi grande esemplare conosciuto in viola

Il Dilophosaurus era uno dei primi grandi dinosauri predatori, un teropode di medie sizes, sebbene piccolo rispetto ad alcuni dei successivi teropodi.Эпоха великих земных живых существ Северной Америки и младшего Джурассико. Snello e di corporatura leggera, le sue sizesi erano paragonabili a quelle di un orso bruno. Il pi e grande esemplare conosciuto pesava около 400 chilogrammi (880 libbre), misurava около 7 metri (23 piedi) di lunghezza e il suo cranio era lungo 590 миллиметров (23 ¹ ⁄ ₄ pollici). Il campione olotipo pi piccolo pesava около 283 chilogrammi (624 libbre), era Lungo 6,03 metri (19 piedi 9 ¹ ⁄ ₂ pollici), con un'altezza dell'anca di около 1,36 metri (4 piedi 5 ¹ ⁄ ₂ pollici) e il suo cranio era 523 миллиметра (1 фут 8 ¹ ⁄ ₂ дюймов) di Lunghezza.Una traccia di riposo di un carnivoro simile a Dilophosaurus e liliensternus liliensterni - это статистическая интерпретация самых редких впечатлений, сделанных в результате первого впечатления от всего этого, похожего на другую сторону. Альтернативные варианты интерпретации квеста импрессионистов, как artefatti sedimentologici create durante il movimento del dinosauro, sebbene questa translations non escluda, che il tracciatore Possa aver portato delle piume.

Кранио

Cranio e collo ricostruiti, RTM; Le creste e la fessura nella mascella superiore sono caratteristiche caratteristiche.La forma delle creste è ipotetica, poiché non completetamente conosciute

Il Cranio di Dilophosaurus era grande in proporzione allo scheletro complessivo, ma delicato. Il Muso Era Stretto Nella Vista Frontale, Diventando Pi Stretto Verso La Parte Superiore Arrotondata. La premascellare (osso anteriore della mascella superiore), эра Lunga e Bassa se vista di lato, Bulbosa nella parte anteriore, e la sua superficie esterna diventava meno convssa dal muso alle narici (Narice Ossea).Le narici erano posizionate più indietro rispetto alla maggior parte degli altri teropodi. Le premascellari erano in stretch articolazione l'una con l'altra e mentre la premascella si collegava solo alla mascella (l'osso successivo della mascella superiore) al centro del palato, senza connessione laterale, formavano una forte articolazione adverso il robust, incastro tra i processi diretti in avanti e indietro di queste ossa. Posteriore e inferiore, la premascellare formava un muro per uno spazio tra se stesso e la mascella chiamato spazio subnariale (chiamato anche "нодо").Сказка лакуна является одним из самых известных динозавров. Il divario subnariale ha provocato un diastema, uno spazio nella fila dei denti (Che è stato anche chiamato "tacca"). All'interno della fessura subnariale c'era uno scavo profondo diero il dente della premascella, chiamato fossa subnariale, che era murata da una chiglia verso il basso della premascella.

La superficie esterna della premascella era ricoperta da forami (апертура) различных размеров. La parte superiore dei due processi di estensione all'indietro della premascella era lunga e bassa e formava la maggior parte del bordo superiore delle narici allungate.Aveva una inclinazione verso la fonte, che rendeva l'area dalla sua base concava di profilo. La parte inferiore della premascella contenente gli alveoli (cavità dentali) Age ovale. La mascella era poco profonda ed era depressa attorno alla finestra antorbitale (una grande apertura davanti all'occhio), formando una rientranza arrotondata verso la parte anteriore e più liscia del resto della mascella. Un forame chiamato fenestra preantorbitale si apriva в questa rientranza nella curva anteriore. Grandi forami correvano sul lato della mascella, sopra gli alveoli.Un profondo solco nutritivo correva all'indietro dalla fossa subnariale Lungo la base delle placche interdentali (o rugose) della mascella.

Il dilofosauro portava un paio di creste alte, sottili e arcuate (oa forma di piastra) longitudinalmente sul tetto del cranio. Le creste (chiamate creste nasolacrimali) iniziarono come creste basse sulle premascellari e furono formate mainmente dalle ossa nasali e lacrimali espanse verso l'alto.Queste ossa sono state coossificate insieme (fusione durante la formazione del tessuto osseo), quindi le suture tra di loro non Possono essereterminate. L'osso lacrimale si espanse in una sporgenza preorbitale spessa e rugosa, formando un arco sul bordo anteriore superiore dell'orbita (orbita) e sostenendo la parte inferiore della parte posteriore della cresta. Unicamente per questo genere, il bordo sopra l'orbita continuousava verso il retro e terminava con un piccolo processo quasi triangolare dietro l'orbita, che si curvava leggermente verso l'esterno.Пойше соло на коротком расстоянии друг от друга по этому процессу является внутренним, это восстанавливает только твердый слой черепа на расстоянии ~ 12 миллиметров (0,47 дюйма). Консерватная часть гребешка в UCMP 77270 является самой высокой внутренней частью медио делла Лунгецца делла прекрасная анторбитальная. UCMP 77270 preserva il ripiano concavo tra le basi delle creste, che viste frontalmente si proiettano verso l'alto e ai lati con un angolo di ~ 80 °. Уэллс имел крест чератиново un casuario a doppia cresta, mentre Marsh e Rowe hanno affermato che erano probabilmente ricoperte di cheratina o pelle cheratinizzata.Hanno sottolineato che, rispetto alla faraona con l 'elmo, la cheratina sulle creste del Dilophosaurus avrebbe potuto ingrandirle molto pi di quanto indicato dall'osso. Poiché solo un esemplare conserva gran parte delle creste, non è noto se Differentissero tra gli Individual.

L'orbita Era Ovale e Stretta Verso il Basso. L 'osso giugale aveva due processi di puntamento verso l'alto, il primo dei quali faceva parte del margine inferiore della finestra antorbitale e parte del margine inferiore dell'orbita.Una proiezione dall'osso quadrato nella finestra temporale laterale (apertura dietro l'occhio) имеет questo un contorno reniforme (a forma di rene). Il foramen magum (la grande apertura sul retro della scatola cranica), эпоха около мета-делла-ларжецца-дель-condilo occipitale, эра a sua volta cordiforme (a forma di cuore), e aveva un collo corto e una scanalatura sul lato. La mandibola era snella e delicata nella parte anteriore, ma la regione articolare (dove si collegava con il cranio), эра массиччи и ламандибола, эра profonda attorno alla finestra mandibolare (un'apertura sul lato).La fenestra mandibolare era piccola nel Dilophosaurus , rispetto a quella dei celofisoidi, e ridotta dalla parte anteriore a quella posteriore, unicamente per questo genere. L 'osso dentario (la parte anteriore della mandibola dove erano attaccati la maggior parte dei denti) aveva un mento ricurvo piuttosto che appuntito. Il mento aveva un grande forame sulla punta e una fila di piccoli forami correva in modo Approssimativo parallelamente al bordo superiore del dentario. Sul lato interno, la sinfisi mandibolare (dove erano collegate le due metà della mascella inferiore), эра piatta e liscia e non mostrava alcun segno di fusione con la sua metà opposta.Un forame meckeliano correva Lungo il lato esterno del dentario. La superficie laterale dell'osso surangolare aveva un processo piramidale unico davanti all'articolazione con il quadrato, e questa cresta orizzontale formava una mensola. Il processo retroarticolare della mandibola (una proiezione all'indietro) эпохи лунго.

Il dilofosauro aveva quattro denti in ciascuna premascella, 12 in ciascuna mascella e 17 in ciascun dentario. I denti erano generalmente lunghi, sottili e ricurvi, con basi relativamente piccole.Erano compressi lateralmente, ovali in sezione trasversale alla base, lenticolari (a forma di lente) sopra e leggermente concavi sui lati esterno e interno. Il dente pi grande della mascella era all'interno o vicino al Quarto alveolo e l'altezza delle corone dei denti diminuiva verso la parte posteriore. Il primo dente della mascella puntava leggermente in avanti dal suo alveolo perché il bordo inferiore del processo di prexamilla (Che proiettava all'indietro verso il mascellare superiore) эпохи rivolto verso l'alto.I denti del dentario erano molto pi piccoli di quelli della mascella. Terzo o Quarto dente Nel Dentario del Dilophosaurus e di alcuni celofisoidi era il più grande e sembra essersi Inserito nella fessura subnariale della mascella superiore. La maggior parte dei denti aveva dentellature sui bordi anteriore e posteriore, che eranopensati da scanalature verticali ed erano più piccoli nella parte anteriore. Приблизительно 31-41 dentellature erano sui bordi anteriori e 29-33 erano sul retro.Almeno il secondo e il terzo dente della premascella avevano dentellature, ma il Quarto dente no. I denti erano ricoperti da un sottile strato di smalto, spesso da 0,1 a 0,15 мм (da 0,0039 a 0,0059 pollici), что si estendeva molto verso le loro basi. Gli alveoli erano da ellittici a quasi circolari, e tutti erano pi grandi delle basi dei denti che contextnevano, che potrebbero quindi essere stati tenuti vagamente nelle mascelle. Sebbene il numero di alveoli nel dentario sembrerebbe indicare che i denti erano molto affollati, erano piuttosto distanti tra loro, a causa delle sizesi maggiori dei loro alveoli.Le mascelle contnevano denti sostitutivi на различных стадиях dell'eruzione. Le placche interdentali tra i denti erano molto basse.

Scheletro postcranico

Parte anteriore del cast olotipo, ROM; il Cranio, Le creste e il bacino vengono ricostruiti, il collo raddrizzato, la gamba sinistra spostata verso l'alto e la coda è stata curvata verso l'alto. Il resto dello scheletro находится в sepoltura.

Il dilofosauro aveva 10 vertebre cervicali (collo), 14 dorsali (posteriori) и 45 caudali (coda).Aveva un collo Lungo, который вероятен в эпоху flesso di quasi 90 ° dal cranio e dalla spalla, tenendo il cranio в posizione orizzontale. Le vertebre cervicali erano insolitamente leggere; i loro centri (i "corpi" delle vertebre) erano scavati da pleurocoels (депрессии sui lati) e centrocoels (cavità all'interno). Anche gli archi delle vertebre cervicali avevano delle chonosi, recessi conici così grandi che le ossa che le separavano erano a volte sottilissime. La parte centrale era piano-concava, da piatta a debolmente convssa nella parte anteriore e profondamente a coppa (o concava) nella parte posteriore, simile al Ceratosaurus .Ciò Indica Che il Collo Era Flessibile, Sebbene Avesse Lunghe costole cervicali sovrapposte, Che erano fuse al Centro. Le costole cervicali erano sottili e Possono essersi piegate facilmente.

L 'osso dell'atlante (la prima vertebra cervicale che si attacca al cranio) aveva un piccolo centro cubico e aveva una concavità nella parte anteriore dove formava una coppa per il condilo occipitale (protuberanza' che si attacca al cranio) Nella Parte posteriore del il teschio.L 'ass osseo (la seconda vertebra cervicale), aveva una colna vertebrale pesante, e le sue postzygapophyses (i processi delle vertebre che si articolavano con le prezygapophyses di una vertebra successiva), erano soddisfatza vertebrale vertebrale, prezygapophyses cervicale. Le spine centrale e neurale delle vertebre cervicali erano lunghe e basse e le spine erano a gradino in vista laterale, formando "spalle" davanti eietro, così come "cappucci" centrali più alti che davano l'aspetto di una croce maltese (cruciformese) se visto dall'alto, caratteristiche отличительный ди questo dinosauro.La lamina centrodiapofisaria posteriore delle cervicali mostrava una variazione seriale, biforcandosi e riunendosi Lungo il collo, una caratteristica unica. Anche le spine neurali delle vertebre dorsali erano basse ed espanse davanti e dietro, formando forti attaccamenti per i legamenti. Unicamente per questo genere, lamine agiuntive emanavano dalle lamine centrodiapofisarie anteriori delle vertebre del tronco centrale e dalle lamine centrodiapofisarie posteriori. Le vertebre sacrali Che Occavano la Lunghezza della Lama dell'ileo non sembravano essere fuse.Костола первого суставного позвонка с суставным отростком preacetabolare dell'ileo, una caratteristica unique. Il centro delle vertebre caudali era molto consistente in Lunghezza, ma il loro diametro divenne più piccolo verso la parte posteriore e andarono da ellittiche a circolari в sezione trasversale.

Diagramma che mostra la zampa anteriore nella postura a riposo ipotizzata

Le scapole (scapole) erano diunghezza moderata e conave sui lati interni per seguire la curvatura del corpo.Le scapole erano larghe, в частности, la parte superiore, che era rettangolare (o squadrata), una caratteristica unica. Я coracoidi erano ellittici e non fusi con le scapole. Le porzioni posteriori inferiori dei coracoidi avevano un "Contrafforte orizzontale" accanto al tubero bicipite, unico per questo genere. Le braccia erano Potenti e avevano fossette profonde e processi robusti per l'attaccamento di muscoli e legamenti. L 'omero (osso della parte superiore del braccio) эпоха grande e snello, con epipodi robusti e l' ulna (osso del braccio inferiore), эпоха robusto e diritto, con un robusto olecrano.Le mani avevano quattro dita: la prima era più corta ma più forte delle seguenti due dita, con un grande artiglio, e le due dita, erano piùunghe e sottili, con artigli più piccoli. Gli artigli erano curvi e affilati. Il Terzo Dito - это статуя и история эпохи кварталов (mantenuto, ma senza funzione).

La cresta dell'ileo era più alta sopra il peduncolo iliale (il processo verso il basso dell'ileo) и il suo lato esterno era concavo. Il piede dell'osso pubico era solo leggermente espanso, mentre l'estremità inferiore era molto più espansa sull'ischio, che aveva anche un'asta molto sottile.Le zampe posteriori erano grandi, con un femore più Lungo (femore) più Lungo della tibia (osso della gamba inferiore), l'opposto, ad esempio, della coelofisi . Il femore era massiccio; иль суо альберо эра форма сигмоида (curvo come una "S"), или суо великая эра трокантера центрально sull'asta. La tibia aveva una tuberosità sviluppata ed era espansa all'estremità inferiore. L 'osso dell'astragalo (caviglia) эпохи сепарато далла большеберцовой кости и дал кальканьо и формирует мета делла кавита для иль перона.Aveva piediunghi e robusti con tre dita ben sviluppate che portavano grandi artigli, che erano molto meno curvi di quelli della mano. Terzo dito era il più robusto e il primo dito più piccolo (l'alluce) эпоха tenuto sollevato da terra.

Классификация

Welles pensava Dilophosaurus un megalosauro nel 1954, ma ha rivisto la sua reviewe nel 1970 dopo aver scoperto che aveva le creste. В 1974 году Уэллс и палеонтолог Роберт А. Лонг скопировали, что Dilophosaurus era un ceratosauoid.Nel 1984 Welles scoprì che il Dilophosaurus mostrava caratteristiche sia della celurosauria che della carnosauria, в основной группе в Cui i Teropodi Erano Stati Fino A Quel Momento Divisi, в базовых всех измерениях del Corporation, ErecaDisplayer Fosse Quest. Имеет значение Dilophosaurus - это еще один из самых известных тероподов, которые являются единственными в своем роде семейством Halticosauridae, особенно Liliensternus .

Nel 1988, il paleontologo Gregory S.Пол классифицируемых алтикозавров происходит от семейства Coelophysidae и предположительно Dilophosaurus avrebbe potuto essere un discendente diretto di Coelophysis . Paul ha anche рассмотрение возможности использования последних спинозаури fossero dilofosauri tardivi, sulla base della somiglianza del muso piegato, della posizione della narice e dei denti sottili del barionice . В 1994 г., палеонтолог Томаса Р. Хольца имеет Dilophosaurus nel gruppo Coelophysoidea, insieme ma separato dai Coelophysidae.Ha Inserito la Coelophysoidea nel gruppo Ceratosauria. В 2000 году, палеонтолог Джеймса Х. Мэдсена и Уэллса знает, что делится на Ceratosauria nelle famiglie Ceratosauridae и Dilophosauridae, с Dilophosaurus , являющимися уникальными членами семейства Quest'ultima famiglia.

Ламанна и коллеги, созданные в 1998 году, когда это состояние является статистически значимым, чем Дилофозавр , на берегу океана, с указанием других параметров с точным совпадением (в том числе Sinosaurus, не имеющего отношения к ), соответствует состоянию на . Genere e di uso limitato.для определения взаимосвязи всех международных групп. Палеонтолог Адама М. Йейтса описывает род Dracovenator dal Sud Africa nel 2005 e lo ha trovato strettamente correlato a Dilophosaurus e Zupaysaurus . La sua analisi cladistica schemeeriva che non appartenessero alla Coelophysoidea, ma piuttosto al Neotheropoda, un gruppo più diverato (o "avanzato"). Ha proposto che se il Dilophosaurus fosse più diverato del Coelophysoidea, le caratteristiche che condivideva con questo gruppo potrebbero essere state ereditate dai teropodi basali (o "primitivi"), indicando che condivideva de la teropodi. prima evoluzione.

В 2007 году, палеонтолог Натана Д. Смита и его коллеги, которые знают, что такое круто Cryolophosaurus era la specie sorella del Dilophosaurus и несколько групп с Dracovenator и Sinosaurus. Эта кладовая эпохи является самым производным от Coelophysoidea, главным образом базальным делла Ceratosauria, ponendo così i teropodi basali в одном месте расположения а scala. В 2012 году, Каррано и коллеги, работающие с группой, состоящей из тероподов, принадлежащих Смиту, и коллеги эпохи, основанной на характеристиках, которые используются в различных цветах, имеют качественные характеристики, которые можно найти в этом ресторане.Hanno invece scoperto che Dilophosaurus era un целофизоид, con Cryolophosaurus e Sinosaurus essendo più производные, входящие в состав группы Tetanurae.

Il paleontologo Christophe Hendrickx e Colleghi Hanno Definito i Dilophosauridae include Dilophosaurus e Dracovenator nel 2015 e hanno notato che sebbene esista un'incertezza generale sul posizionamentruse de questore gestore géstore de géstore de géstore géstore Averostra.I Dilophosauridae condividono caratteristiche con la Coelophysoidea, как и предыдущий пробел в естественных условиях, содержит характеристики, которые создают с Averostra, включая одно окно, не содержащее частичное переднее начальное тело человеческого тела. Ганнон предлагает вам черепаху Cryolophosaurus e del Sinosaurus si fossero evolute in modo convergente o fossero una caratteristica ereditata da un антенна comune.Il seguente cladogramma si basa su quello pubblicato da Hendrickx e colleghi, a sua volta basato su studi priordenti:

Ossa del cranio di Dracovenator , che potrebbe essere stato un parente stretchto di Dilophosaurus (sul cui cranio sono tracciate le ossa), ROM

Nel 2019, i paleontologi Marion Zahner e Winand Brinkmann hanno scoperto Che i membersri dei Dilophosauridae erano dei taxa fratelli basali successivi dell'Averostra piuttosto che un clade monofiletico (un gruppo hauttosto che un clade monofiletico (un gruppo happo naturale de anal), ma hanno gruppo, contenente Dilophosaurus , Dracovenator , Cryolophosaurus e forse Notatesseraeraptor , являющийся основным мембраном.Hanno quindi fornito una diagnosi per i Dilophosauridae, basata sulle caratteristiche della mascella inferiore. Филогенетический анализ, который сопровождается восстановлением 2020 года, Марш и Роу содержит все эти примеры Dilophosaurus в форме монофилетической группы, созданной из Averostra и других производных Cryolophosaurus. La loro analisi non ha trovato support per i Dilophosauridae e hanno guesserito che le creste craniche fossero un tratto plesiomorfo (ancestrale) di Ceratosauria e Tetanurae.

Технология

Vari ichnotaxa (taxa basati su tracce fossili) имеет свойство Dilophosaurus o teropodi simili. В 1971 году, Welles riportò impronte di dinosauri из Formazione Kayenta dell'Arizona settentrionale, su due livelli 14 m (45 piedi) e 112 m (367 piedi) sotto dove furono trovati gli esemplari originali di Dilophosaurus . Le impronte inferiori erano tridattilo (tridattilo) e potrebbero essere state fatte da Dilophosaurus ; Уэллс создал новый ichnogenus e la specie Dilophosauripus williamsi basata su di essi, in onore di Williams, lo scopritore dei primi scheletri di Dilophosaurus .L'esemplare типо - это калькулятор большого импронта каталога UCMP 79690-4, который включает в себя другие тре-стампы UCMP 79690-4. Nel 1984, Уэллс ammise che non era stato trovato alcun modo per provare o confutare che le impronte appartenessero a Dilophosaurus . В 1996 году я палеонтологи Майкл Моралес и Скотт Балки рипортароно un tracciato dell'ichnogenus Eubrontes dalla Formazione Kayenta реализован на большом тероподе. Обратите внимание на то, что нужно, чтобы оно было реализовано отдельно от Dilophosaurus Molto grande, ma hanno scoperto che невероятно, poiché hanno стимулировало, что трекмейкер sarebbe stato di 2,83-2,99 m (9 фунтов 3 1 ⁄ дюйм - 9 фунтов 9 ³ ⁄ ₄ pollici) di altezza ai fianchi, rispetto a 1,50–1,75 м (4 человека 11 pollici - 5 piedi 9 pollici) del Дилофозавр .

Calco di una traccia di riposo dal Massachusetts, che si sostiene sia stata fatta da un teropode come il Dilophosaurus e, который включает импронте di piume intorno alla pancia (freccia), ma questo è stato messo in dubbio

Il paleontologo Gerard Gierliński ha esaminato le impronte di tridattilo dalle montagne della Santa Croce в Полонии и в конце 1991 года, когда он был объявлен тероподом на Dilofosauro . Ha chiamato la nuova ichnospecie Grallator ( Eubrontes ) soltykovensis basata su di esse, con un calco dell'impronta MGIW 1560.11.12 приходят олотипо. Nel 1994 Gierliński ha anche Assegnato le impronte della Formazione Höganäs в Svezia scoperte nel 1974 a G. (E.) soltykovensis . Nel 1996, Gierliński attribuì la traccia AC 1/7 dalla Turners Falls Formation del Massachusetts, una traccia che riteneva mostrasse impronte di piume, un teropode simile a Dilophosaurus e Liliensternus 0006, e Liliensternus 0005, e . Палеонтолог Мартин Кундрат, получивший наибольшее представление о палеонтологе в 2004 году, сделал эту попытку интерпретации результатов исследования палеонтологии Мартина Локли и коллег 2003 года и палеонтолога Энтони Дж.Мартин и коллеги 2004, che li consideravano artefatti sedimentologici. Мартин и его коллеги по работе с животными Fulicopus lyellii .

Палеонтолог Роберта Э. Вимса, предложивший 2003 год, след Eubrontes non fossero prodotte da un teropode, ma da un sauropodomorfo simile al Plateosaurus , escludendo Dilophosaurus trackmaker . Invece, Weems имеет proposto Kayentapus hopii , un altro ichnotaxon nominato da Welles nel 1971, come la migliore corrispondenza per Dilophosaurus .Атрибуция на Dilophosaurus - это основная основа sul grandangolo tra le impronte digitali tre e quattro mostrate da queste tracce, e l'osservazione che il piede del campione olotipo mostra una quarta cifra similmente allargata. Семпер в 2003 году, палеонтолог Эмма Рейнфорт имеет простое изображение, которое демонстрирует олотипическую эру, полностью созданную с помощью рисунков и искажений и Eubrontes . Il paleontologo Spencer G.Лукас и коллеги Ханно affermato nel 2006 Che esisteva un Accordo Praticamente Universe sul fatto che le tracce di Eubrontes fossero state fatte da un teropode come Dilophosaurus e che loro e altri ricercatori affevano respinus.

Nel 2006, Weems имеет различную ценность в 2003 году из Eubrontes , и он предлагает животных Dilophosaurus , которые могут быть созданы для создания цифровых треков Kayentapus della Culpeper Quarry в Вирджинии.Weems предлагал, что le implies arrotondate associate ad alcuni di questi percorsi rappresentassero le impronte della mano prive di tracce di cifre, который интерпретировал как traccia di movimento quadrupede. Милнер и коллеги используют новую комбинацию Kayentapus soltykovensis в 2009 году и рекомендуют Dilophosauripus , но не отличаются от Eubrontes и Kayentapus . Ганнон подсказывает, что и лунги, которые используются для различных произведений искусства, для определения Dilophosauripus potrebbero essere un artefatto del trascinamento.Hanno scoperto che le tracce di Gigandipus e Anchisauripus , возможно, передано соло вариации Eubrontes . Hanno sottolineato, что делает различие между их нотаксами, возможно, рифлеттером ил модо в cui il trackmaker ha Interagito con il substrato piuttosto che con la tassonomia. Hanno anche scoperto che Dilophosaurus è una corrispondenza adatta per una pista di Eubrontes e una traccia di riposo (SGDS 18.T1) dal sito di scoperta dei dinosauri di San Giorgio nella formazio di Moenave sia noto dalla formazione, который является самым легким антико-della Formazione Kayenta.Weems ha dichiarato nel 2019 che le tracce di Eubrontes non riflettono i piedi gracili del Dilophosaurus e ha affermato che sono state invece realizzate dal sauropodopormfo bipede Anchisaurus .

Палеобиология

Diagrammi del Cranio Che Mostrano mascelle aperte e chiuse

Питание и диета

Welles ha scoperto che il Dilophosaurus non aveva un morso Potente, a causa della debolezza causata dal divario subnariale.Pensava che usasse i suoi denti premascellari anteriori per strappare e strappare piuttosto che mordere, e i denti mascellari più indietro perforare e affettare. Pensava che probabilmente fosse uno spazzino piuttosto che un predatore, e che se avesse ucciso animali di grossa taglia, l'avrebbe fatto con le sue mani e i suoi piedi piuttosto che con le sue mascelle. Уэллс не имеет ничего общего с черепной коробкой в ​​черепной коробке Dilophosaurus , которая является единственной в своем роде кранио муоверси в отношениях с альтрой.В 1986 году, палеонтолог Роберт Т. Баккер обнаружил Dilophosaurus , с таким коллоидным массивом и большим черепом и большим количеством улучшенных изображений, созданным для предопределенных великих измерений и аббастанции, обеспечивающей достаточное количество атлетов при первом знакомстве Джурассико. Nel 1988, Paul respinse l'idea che il Dilofosauro fosse uno spazzino e affermò che gli animali terrestri che cacciano rigorosamente gli animali sono un mito. Affermò che il muso del Dilofosauro era meglio rinforzato di quanto si pensasse in predenza e che i denti mascellari molto grandi e sottili erano più letali degli artigli.Пол имеет подсказку, что cacciava animali di grandiimensi come i prosauropodi e che era più capace di catturare piccoli animali rispetto ad altri teropodi diimensi simili.

Студия-делла Теория дель Раджио дель 2005 дель Палеонтолого Франсуа Терриен и его коллеги, как ла Форса дель Морсо, Нелла Мандибола дель Дилофозавр и Димуита Rapidamente Verso La Parte posteriore durante il lancio del dente. Ciò indica che la parte anteriore della mandibola, con il mento rivolto verso l'alto, la "rosetta" dei denti e la regione sinfisale rinforzata (по аналогии с agli spinosauridi), era usata per catturare e манипуляция пред, вероятностные ди измерения pitivamente.Le proprietà della sua sinfisi mandibolare erano simili a quelle di felidi e coccodrilli che usano la parte anteriore delle loro mascelle per fornire un Potente morso quando sottomettono la preda. I carichi esercitati sulle mandibole erano coerenti con la lotta di piccole prev, che potrebbero essere state cacciate offrendo morsi taglienti per ferirla e quindi catturate con la parte anteriore delle mascelle dopoessere state troppo indebolite. La preda potrebbe quindi essere stata spostata più indietro nelle mascelle, dove si trovavano i denti più grandi, e uccisa affettando morsi (simili ad alcuni coccodrilli) con i denti compressi lateralmente.Gli autori hanno предлагает, что se il Dilofosauro si fosse effettivamente nutrito di piccole prev, i possible branchi di caccia sarebbero stati di sizesi limitate.

Милнер и палеонтолог Джеймса I. Киркланд предлагает подсказку 2007 года Дилофозавр имеет характерные признаки, которые потребляются от мангиато. Hanno sottolineato che le estremità delle mascelle erano espanse ai lati, formando una «rosetta» di denti ad incastro, simili a quelli degli spinosauridi, noti per aver mangiato pesce, e dei gaviali, che è il moderno coccodrillo che mangia.Le aperture nasali sono state anche retratte sulle mascelle, simili agli spinosauridi, che hanno aperture nasali ancora più retratte, e questo può avere limitato spruzzi d'acqua nelle narici durante la pesca. Entrambi i gruppi avevano anche lunghe braccia con artigli ben sviluppati, che potevano aiutare durante la cattura del pesce. Озеро Дикси, большое озеро, расположенное в далекой Юте, в Аризоне и Неваде, находится в непосредственной близости от острова Мондо "пост-катаклизма", биологического бедствия, которое проходит через одно из первых мест в Эстинционе-дель-Триассико-Триассико.

Scapola di Sarahsaurus con probabile impronta dentale sulla superficie esterna (C) eventualmente lasciata da un dilofosauro che si sta scavando

Nel 2018, Marsh e Rowe hanno riferito che l'esemplare olotipo del sauropodomorfo Sarahsaurus portava possible segni di denti sparsi sullo scheletro che potrebbero essere stati lasciati da Camp Dilophosaurus 9000 (). dopo la sua morte (состояние покоя, которое нарушает очистку мусора).Un esempio di tali segni può essere visto sulla scapola sinistra, che ha una depressione ovale sulla superficie del suo lato superiore e un grande foro sull'estremità anteriore inferiore della tibia destra. La cava in cui sono stati scavati gli esemplari olotipo e paratipo di Sarahsaurus content anche un esemplare immaturo parziale di Dilophosaurus . Marsh e Rowe hanno Suggerito nel 2020 che Molte delle caratteristiche che distinguevano il Dilophosaurus dai prevdenti teropodi erano Associate a un aumento delle sizesi corporee e alla macropredazione (predando animali di grandiimensi).Mentre Marsh e Rowe concordavano sul fatto che il Dilophosaurus avrebbe potuto nutrirsi di pesci e piccole pred nel sistema fluviale nel suo ambiente, hanno sottolineato che l'articolazione tra la premascella e la era imcella super Ранее, он был предшественником крупного рогатого скота, который позволяет нам управлять своими предшествующими артефактами и управлять ими. Обратите внимание на большие сегменты тела, похожие на другие, Sarahsaurus accanto ai denti del capanno e la presenza di un esemplare di Dilophosaurus all'interno della stessa cava, чтобы поддержать эту идею.

Movimento

Welles immaginava il Dilophosaurus come un animale attivo, chiaramente bipede, по аналогии с внутренним стручком. Ha scoperto che gli arti anteriori erano armi Potenti, forti e flessibili e non utilizzate per la locomozione. Notò che le mani erano in grado di afferrarsi e tagliarsi, di incontrarsi e raggiungere i due terzi del collo. Ha proposto che in una posizione seduta, l'animale si riposasse sul grande "piede" del suo ischio, così come sulla sua coda e sui suoi piedi.Nel 1990, i paleontologi Stephen e Sylvia Czerkas hanno Suggerito Che il bacino debole del Dilophosaurus avrebbe potuto essere un adattamento per uno stile di vita acquatico, in cui l'acqua avrebutobe aiutato a sostenere potato a sostenere potato a sostenere potato a sosteneore efficiente. Tuttavia, trovavano dubbio che sarebbe stato limitato a un ambiente acquoso, a causa della forza e delle proporzioni degli arti posteriori, che l'avrebbero reso agile e agile durante la locomozione bipede.Paul ha raffigurato Dilophosaurus che rimbalza sulla coda mentre si scaglia contro un nemico, по аналогии с un canguro.

В 2005 году, палеонтологи Фил Сентер и Джеймс Х. Робинс изучили гамма движения передних артерий Dilophosaurus и других теропод. Hanno scoperto che il Dilofosauro sarebbe stato in grado di disgnare il suo omero all'indietro fino a quando non era quasi parallelo alla scapola, ma non poteva spostarlo in avanti con un orientamento pi che verticale.Il gomito potrebbe avvicinarsi alla piena estensione e flessione ad angolo retto, ma non raggiungerlo completetamente. Le dita non sembrano essere state volontariamente iperestensibili (in grado di estendersi all'indietro, oltre il loro range normale), ma potrebbero essere state passivamente iperestensibili, per resistere alla dislocazione durante ivelenti della preda preda. В статье 2015 года Сентер и Робинс были созданы raccomandazioni, такие как ricostruire la postura dell'arto anteriore nei dinosauri bipedi, основанные на различных таксонах этого вида, tracui il Dilophosaurus .Le scapole erano tenute molto orizzontalmente, l'orientamento a riposo del gomito sarebbe stato vicino ad un angolo retto e l'orientamento della mano non si sarebbe discostato molto da quello della parte inferiore del braccio.

Il primo scheletro tridimensionale in piedi di Dilophosaurus , Музей Северной Аризоны. La postura della mano è obsoleta; poiché i polsi non erano in grado di pronare, i palmi sarebbero stati uno di fronte all'altro piuttosto che all'indietro

Nel 2018, Senter e Corwin Sullivan hanno esaminato la gamma di movimento delle articolazioni degli arti anteriori del Dilophosaurus манипуляция ле ossa, для тестирования функций ipotizzate degli arti anteriori.Hanno anche tenuto conto del fatto che gli esperimenti con carcasse di alligatore mostrano Che la gamma di movimento è maggiore nei gomiti ricoperti di tessuti molli (come cartilagine, legamenti e muscoli) rispetto a quanto sarebbe indicato dalla manifesta de manifesta de nude. Hanno scoperto che l'omero del Dilophosaurus poteva essere retratto in una posizione quasi parallella alla scapola, protratto fino a un livello quasi verticale e sollevato di 65 °. Il gomito non può essere flesso oltre un angolo retto rispetto all'omero.La pronazione e la supinazione dei polsi (attversando le ossa del radio e dell'ulna del braccio inferiore per ruotare la mano) erano impedite dal fatto che le articolazioni del radio e dell'ulna non potevano rotolare, ei palmi, quindimenterivolti, med l'uno verso l'altro. L'incapacità di pronare i polsi era una caratteristica ancestrale condivisa dai teropodi e da altri gruppi di dinosauri. Il polso aveva una mobilità limitata e le dita divergevano durante la flessione ed erano molto iperestensibili.

Senter e Sullivan hanno summary che Dilophosaurus era in grado di afferrare e tenere oggetti tra due mani, afferrare e tenere piccoli oggetti in una mano, afferrare oggetti vicini sotto il petto, etenre oggetti tra due mani, afferrare oggetti vicini sotto il petto, etenre oggetti tra due mani, afferrare oggetti vicini sotto il petto, ebarese unoccndo, portarese unoccndo. il braccia in un arco lungo i lati della gabbia toracica, per graffiare il petto, la pancia o la metà dell'altro arto anteriore più lontano dal corporation, per afferrare la preda sotto il petto o la base del collo e per afferrare oggetti al il петто. Il dilofosauro non era in grado di eseguire lo scavo di graffi, l'estrazione del gancio, di tenere oggetti tra due dita di una mano, di mantenere l'equilibrio estendendo le braccia verso l'esterno ai lati, o di sond Fessure пришла из модерна, да. L'iperexensilità delle dita può aver impedito alla violenta lotta della preda di dislocarle, poiché avrebbe agreementito un maggiore movimento delle dita (senza importanza per la locomozione). La mobilità limitata della spalla e la brevità degli arti anteriori indicano, che la bocca ha avuto il primo contatto con la preda piuttosto che con le mani.La cattura della preda con gli arti anteriori sarebbe stata возможно соло для животных животных abbastanza piccoli da stare sotto il petto del Dilophosaurus , или предшественника грандиозного черано государства спинте иль basso con la bocca. La grande Lunghezza della Testa e del collo avrebbe permesso al muso di estendersi molto oltre le mani.

Eubrontes traccia a riposo di un teropode simile a Dilophosaurus , SGDS 18.T1

Карта сайта SGDS 18, con pista Eubrontes in rosso

Le impronte di Dilophosauripus riportate da Welles nel 1971 erano, allsullo stesso livello e furono descritte, как "miscuglio di impronte di polli", con poche che formavano una pista.Le impronte erano state impresse nel fango, il che ha permesso ai piedi di affondare di 5-10 cm (2-4 pollici). Le impronte erano sciatte e l'ampiezza variabile delle impronte indica che il fango si era attaccato ai piedi. Le Impacti variavano a seconda delle diffnze nel subrato e del modo в cui erano state realizzate; a volte, il piede veniva piantato direttamente, ma spesso si verificava uno slittamento all'indietro o in avanti quando il piede scedeva. Anche le posizioni e gli angoli delle dita dei piedi variavano Thinkrevolmente, il che indica che dovevano essere abbastanza flessibili.Le impronte del Dilophosauripus avevano un secondo dito sfalsato con una base spessa e artigli moltounghi e dritti che erano in linea con gli assi dei cuscinetti delle dita. A una delle impronte mancava l'artiglio del secondo dito, forse a causa di un infortunio. В 1984 году Уэллс интерпретирует историю, которая состоит из отдельных фоссеро-состояний, вичини инсиме и присутствия бинари-инкроцианцев, как индикаторы Dilophosaurus viaggiava in gruppi. Гей-хаус, когда вы потребляете много пищи в пикколи-группах, ма-ха-нотато, что несуна прова диретта ло поддержки и че ле inondazioni avrebbero potuto raccogliere ossa sparse da diversi индивидуальные и депозитарий инсиме.

Милнер и коллеги по тропинке Dilophosaurus trackway SGDS 18.T1 в 2009 году, он состоит из импронте типа, содержащего код, и унаследованного от кожи, депонируется в озере с ареной спиаджи. La pista iniziava con l'animale dapprima orientato Approssimativamente parallelamente alla battigia, e poi si fermava presso una banchina con entrambi i piedi paralleli, dopodiché abbassava il corpo e portava a terra i suoi metatarsiorn e la callosito; questo ha creato impressioni di «таллони» симметричные и впечатляющие цирколари-дель-исчио.La parte della coda più vicina al corpo era tenuta sollevata da terra, mentre l'estremità più lontana dal corpo veniva a contatto con il suolo. Il fatto Che l'animale si sia riposato su un pendio è ciò che gli ha permesso di portare entrambe le mani a terra vicino ai piedi. Dopo il riposo, il dinosauro si trascinò in avanti e lasciò nuove impressioni con i suoi piedi, metatarso e ischio, ma non le mani. Il piededestro ora calpestò l'impronta della mano destra e il secondo artiglio del piede sinistro fece un segno di trascinamento dalla prima posizione di riposo alla successiva.Dopo un po 'di tempo, l'animale si è alzato e si è mosso in avanti, con il piede sinistro per primo, e una volta completetamente eretto, ha camminato sul resto della superficie esposta, lasciando sottili segni di trascinamento con l della coda.

Accovacciarsi - это raramente rilevato dei teropodi e l'SGDS 18.T1 - это уникальная информация о множестве тероподов, которая содержит информацию о предшествующем искусстве.La postura accovacciata è stata trovata molto simile a quella degli uccelli moderni e mostra che i primi teropodi tenevano i palmi delle mani rivolti medialmente, l'uno verso l'altro. Poiché una story postura si è evoluta all'inizio del lignaggio, potrebbe aver caratterizzato tutti i teropodi. I teropodi sono spesso raffigurati con i palmi rivolti verso il basso, ma studi sulla loro anatomia funzionale hanno dimostrato che loro, come gli uccelli, non erano in grado di pronare o supinare le braccia.La traccia ha mostrato che le gambe erano tenute simmetricamente con il peso corporeo distribuito tra i piedi e il metatarso, che anche una caratteristica osservata negli uccelli come i ratiti. Милнер и коллеги, которые отвечают за идею, чья тракция minore di Kayentapus riportata da Weems mostrasse un'impronta del palmo fatta da un teropode quadrupede che cammina. Weems предлагает, чтобы трекмейкер был статуе в Grado di muoversi quadrupedi camminando lentamente, мента ле дита саребберо государством abitualmente iperestese в modo che solo и palmi toccassero il suolo.Мильнер и коллеги ханно trovato la posa dedotta non needaria e hanno Suggerito che la traccia fosse invece realizzata в modo, подобном SGDS 18.T1, ma senza lasciare tracce delle cifre.

Funzione cresta

Уэллс имеет много возможностей, предлагающих использовать функции креста Dilophosaurus erano congetturali, ma pensava che, sebbene le creste non avessero scanalature per indicare la vascolarizzazione, avreborebero potuto, чтобы использовать термин.Ha anche Suggerito che avrebbero potuto essere usati per il riconoscimento o l 'Decorationo delle specie. I Czerka fecero notare che le creste non avrebbero potuto essere utilizzate durante la battaglia, poiché la loro delicata struttura sarebbe stata facilmente danneggiata. Ханно подсказывает, что fossero un display visivo per attirare un compagno e persino la termoregolazione. В 1990 году, палеонтолог Уолтер П. Кумбс имеет affermato che le creste potrebbero essere state migliorate dai colori per l'uso в Мостре.

Nel 2011 i paleontologi Kevin Padian e John R. Horner hanno proposto che le "strutture bizzarre" nei dinosauri in general (inclusi creste, fronzoli, corna e cupole) fossero utilizzate mainmente per il riconoscimento delle specie non quanno respinto Поддержи да докажи. Обратите внимание на то, что троппо pochi esemplari di teropodi ornati cranialmente, incluso il Dilophosaurus , erano noti per testare statisticamente la loro funzione evolutiva e se rappresentavano dimorfismo sessuale o maturità sessuale.В una risposta a Padian e Horner lo stesso anno, i paleontologi Роб Дж. Нелл и Скотт Д. Сэмпсон состеневано, что иль riconoscimento delle specie non age невероятно, как funzione secondaria для "strutture bizzarre" nei dinosauri, ma che la selezione sessuale (usata in Большинство боевых действий для конкурентов для каждой компании) эра является наиболее вероятным наблюдением, причиной которого является свилуппо-дель-лоро и эта структура, как видно, изменяются во всех отношениях между разными видами.

Nel 2013, i paleontologi David E.Hone e Darren Naish hanno criticalato l '"ipotesi del riconoscimento delle specie" e hanno sostenuto che nessun animale esistente utilizza tali strutture Principalmente per il riconoscimento delle specie, e che Padian e Horner avevano ignorato la Возможности для одноразового выбора сесси соно орнати). Marsh e Rowe hanno concordato nel 2020 che le creste del Dilophosaurus avevano probabilmente un ruolo nell'identificazione delle specie o nella selezione intersessuale / intrasessuale, приходят в alcuni uccelli moderni.

Свилуппо

Restauro che mostra la taglia adulta

Welles originariamente толкуют только самые большие пикколи из Dilophosaurus , которые приходят и приходят к большему количеству особей, потом интерпретируют разные виды. Paul ha guesserito che le Differenze tra gli esemplari erano forse dovute al dimorfismo sessuale, come apparentemente era evidente anche nella Coelophysis , che aveva forme "robuste" e "gracili" della stessa sizesione, che altrimenti esseberssebrossebreb.Следуя этой схеме, вы увидите больше всего Dilophosaurus rappresenterebbe un esempio "gracile".

Nel 2005 Tykoski ha scoperto che la maggior parte degli esemplari di Dilophosaurus conosciuti erano Individual giovani, con solo il pi grande un addto, в основе al livello di coossificazione delle ossa. Nel 2005 Gay non ha trovato proof del dimorfismo sessuale Suggerito da Paul (ma presumibilmente presente in Coelophysis ) и имеет атрибуты variazione osservata tra esemplari di Dilophosaurus alla variazionete индивидуальные индивидуальные и все тела.Non c'era dimorfismo negli scheletri, ma non escludeva che potesse esserci nelle creste; erano needari più dati perterminarlo. Sulla base delle minuscole creste nasali su un esemplare giovane, Yates aveva provvisoriamente Assegnato al genere correlato Dracovenator , suggerendo che queste sarebbero diventate più grandi man mano che l'animalesarebbe divent divent.

Il paleontologo JS Tkach ha riportato uno studio istologico (studio microscopico delle caratteristiche interne) del Dilophosaurus nel 1996, condotto prelevando sezioni sottili di ossa lunghe e costole dell'esemplare de la conservrio 37303 (оригинал).I tessuti ossei erano ben vascolarizzati e avevano una struttura fibro-lamellare simile a quella riscontrata in altri teropodi e nel sauropodomorfo Massospondylus . La struttura plessiforme (tessuta) delle ossa ha guesserito una rapida crescita e il Dilophosaurus , когда нужно получить от 30 до 35 chilogrammi (от 66 до 77 libbre) все аннулировано.

Уэллс сделал скопом, что и составные части Dilophosaurus e di altri teropodi avevano origin in profondità all'interno dell'osso, diminuendo di sizesi mano che si allontanavano dal bordo alveolare.Di solito c'erano из-за tre denti sostitutivi negli alveoli, con il pi giovane una piccola corona cava. I denti sostitutivi sono esplosi sul lato esterno dei vecchi denti. Quando un dente si avvicinava alla linea gengivale, la parete interna tra le placche interdentali veniva riassorbita e formava una tacca nutritiva. Quando il nuovo dente è scoppiato, si è Spostato verso l'esterno centrarsi nell'alveolo e la tacca del nutrition si è chiusa.

Палеопатология

Paleopatologie nelle ossa dell'olotipo, tracciate su un ripristino della vita

Уэллс имеет множество палеопатологий (antichi segni di malattia, come lesioni e malformazioni) в Dilophosaurus .L'olotipo aveva un solco (solco o solco) sull'arco neurale di una vertebra cervicale, che potrebbe essere stato dovuto a una lesione o schiacciamento e due cavità sull'omero destro che potrebbero essere ascessi (raccolte arcolte di pusti). Уэллс есть анче ното, что авева un omero sinistro più piccolo e pi delicato del destro, ma con la condizione inversa negli avambracci. Nel 2001, il paleontologo Ralph Molnar ha подсказывает, что ciò fosse causato da un'anomalia dello sviluppo chiamata asimmetria fluttuante.Questa anomalia può essere causata da stress nelle popolazioni animali, ad esempio a causa diurbi nel loro ambiente, e può indicare una pressione selettiva piùtensa. L'asimmetria può anche Derivare da eventi traumatici nello sviluppo iniziale di un animale, che sarebbero distribuiti in modo più casuale nel tempo. Uno studio del 2001 condotto dal paleontologo Bruce Rothschild и коллеги по исследованию 60 ossa del piede del Dilophosaurus per i segni di fratture da stress (che sono causate da azioni faticose e ripetitive), ma nessuna is stata trovata.Tali lesioni Possono essere il risultato di stili di vita molto attivi e predatori.

Nel 2016 Senter e Sara L. Juengst hanno esaminato le paleopatologie dell'esemplare olotipo e hanno scoperto, che portava il maggior e più vario numero di tali malattie sul cingolo pettorale e sulla zampa anteriore di qualsiaspo de finosauro, dequalsiaspoit dinosauro tero noti da qualsiasi altro dinosauro. Sono noti solo altri sei teropodi con pi di una paleopatologia sulla cintura pettorale e sugli arti anteriori.L'esemplare olotipo aveva otto ossa affette, mentre nessun altro esemplare di teropode и noto con più di quattro. Sul lato sinistro aveva una scapola e un Radio fratturati e fibriscessi (come ascessi) nell'ulna e nell'osso della falange esterna del pollice. Sul lato destro aveva la torsione del suo albero omerale, tre опухоли ossei sul suo raggio, una superficie articolare troncata del suo terzo osso metacarpale e deformità sul primo osso della falange del terzo dito. Этот период постоянных деформаций и возможностей для детей.Le deformità dell'omero e del terzo dito potrebbero essere dovute all'osteodisplasia, che non era stata segnalata in prevdenza da dinosauri non aviari, ma è nota negli uccelli. Colpendo gli uccelli giovani che hanno sperimentato la malnutrizione, questa malattia può causare dolore a un arto, il che fa sì che gli uccelli Preiscano usare l'altro arto, che in tal modo sviluppa la torsione.

Restauro della mano destra dell'olotipo in flessione, con il terzo dito deformato (sotto) incapace di flettere

Il numero di eventi traumatici che hanno portato a queste caratteristiche non è certo, ed è possible che siano stati tutti causati da un singolo incontro, ad esempio dallo schiantarsi contro un albero o una roccia durante un combattimento con un altro animale, Provocato ferite da puntura con i suoi artigli.Poiché все те ле Ferite erano guarite, Certo Che il Dilophosaurus sopravvisse a Lungo dopo questi eventi, per mesi, forse anni. L'uso degli arti anteriori для кошачьего туалета, предшествующего развитию essere stato compromesso durante il processo di guarigione. Il dinosauro potrebbe quindi aver sopportato un Lungo periodo di digiuno o essere sopravissuto con una preda abbastanza piccola da poter essere spedita con la bocca e le zampe o con una zampa anteriore. Secondo Senter e Juengst, l'alto grado di dolore, che il dinosauro avrebbe potuto provare in più luoghi per Lunghi periodi dimostra anche che si trattava di un animale resistente.Обратите внимание на то, что палеопатология новых динозавров была сотворена и что она вам нужна, Уэллс проследил за описанием фонда лолотипа, одним из лучших вариантов его патологии. Ганнон предлагает, чтобы эти характеристики были возможны, когда были обнаружены определенные виды аномалий, или были обнаружены сложные звуковые эффекты. Senter e Sullivan hanno scoperto che le patologie hanno alterato in modo значительно l'ampiezza di movimento della spalla destra e del terzo dito destro dell'olotipo e che le stime per l'ampiezza di movimento potrebbero quindi non corrispondere arquel сано.

Палеоэкология

Il Dilophosaurus является созданным из Formazione Kayenta, который находится на стадионе Sinemuriano e Pliensbachiano del Giurassico inferiore, около 196–183 миллионов лет. Формирование Кайента в части Глен-Каньон Групп включает в себя образование в Аризоне, в южно-восточной части Юты, Западном Колорадо и Северо-Западном Нью-Мексико. È mainmente da due facies, una dominata dalla depositizione di siltiti e l'altra dall'arenaria.Алевролитовые фации и трова в большой части Аризоны, ментре ла фаций аренарии и присутствуют в сеттентрионале Аризоны, делло Юта меридионале, западного Колорадо и северо-западной части Нью-Мексико. Формация - это основное месторождение, основанное на фациальном силтите, в составе которого присутствует большая часть и подводная свинья системы. La депозита формации Kayenta fu terminata dall'invasione дель campo dunare che sarebbe diventato l 'Arenaria Navajo. Определенные данные по радиометрии не являются статистическими данными и результатами стратиграфии и являются базовыми данными, а также комбинацией данных радиометрических данных по ископаемым позвонкам, магнитостратиграфии и доказательству поллинии. Il Dilophosaurus sembra essere sopravissuto per un Thinkrevole lasso di tempo, в основе alla posizione degli esemplari all'interno della Formazione Kayenta.

La formazione Kayenta ha prodotto un piccolo ma crescente Assemblaggio di Organi. Алевролит фации La maggior parte dei fossili proviene dalla. La maggior parte degli organi conosciuti finora sono vertebrati. I non vertebrati включает в себя calcare microbico o «algale», legno pietrificato, impronte di piante, bivalvi e lumache d'acqua dolce, ostracodi e tracce fossili di впечатляет.I vertebrati sono noti sia da fossili del corpo che da tracce fossili. Vertebrati noti da fossili corporation, включая hybodont squali, indeterminata pesci ossei, pesci polmonati, salamandre, la rana PROSALIRUS BITIS , il Ceciliano , Eocaecilia Micropodia , la tartaruga , croodonuverti, aprixencayentachelystian, croodonuversto, roodonusicus cui Calsoyasuchus , Eopneumatosuchus , Kayentasuchus e protosuchus , e lo pterosauro Rhamphinion .Oltre al Dilophosaurus , sono noti diversi dinosauri, tra cui i teropodi Megapnosaurus e Kayentavenator , il sauropodomorfo Sarahsaurus , un eterodontosaurtela 9000 и тиреодонтозавр I sinapsidi includesdono i tritylodontidi Dinnebitodon , Kayentatherium e Oligokyphus , я morganucodontidi, или возможно веро mammifero primitivo Dinnetherium e un mammifero haramiyid.La maggior parte di questi reperti proviene dalle vicinanze di Gold Spring, в Аризоне. Ископаемые остатки позвонков включают копролиты и следы терапсидов, животных, подобных люцертоле, и различных типах динозавров.

Тафономия

Уэллс показывает оригинальную тафономию, созданную в течение десяти лет и ископаемых. Lo scheletro olotipo è stato trovato disteso sul lato destro, e la testa e il collo erano ricurvi - curvati all'indietro - nella "posa della morte" в cui si trovano spesso gli scheletri di dinosauro.All'epoca si pensava, che questa posizione fosse opistotono (a causa di spasmi mortali), ma potrebbe invece essere stata il risultato di come una carcassa era includes nei sedimenti. La Schiena era dritta e le vertebre dorsali più posteriori erano girate sul lato sinistro. Le vertebre caudali si estendevano irregolarmente dal bacino e le gambe erano articolate, con poco spostamento. Уэллс сделал вывод о том, что это все, что есть в состоянии, когда оно было разделено на лугу, делла лоро морте, это было очень важно, чтобы оно было лучше, чем это было раньше, чем спазрити, Индикатидалле вертебр спины руотате и дал кранио шиафи.Gay ha osservato che gli esemplari da lui descritti nel 2001 mostravano verify di essere stati trasportati da un ruscello. Poiché nessuno degli esemplari era complete, potrebbero essere stati trasportati per una certa distanza o essere rimasti in superficie e esposti all intemperie per un po 'di tempo prima del trasporto. Потребляйте такие перевозки, как все, что вам нужно, это индикаторы разных видов животных, которые приходят из разных уголков мира.

Importanza culturale

Dilophosaurus - это романтический вид 1990 года Jurassic Park , создатель Майкла Крайтона, созданный специально для кинематографа 1993 года, зарегистрированного Стивеном Спилбергом. Dilophosaurus di Jurassic Park è stato riconosciuto "l'unico serio allontanamento dalla veridicità Scientifica" в книге создания фильма, который является самым романтичным из динозавров Studios из фильмов, созданных в Винстон-Стэн. , ты хочешь создать аниматронные эффекты. Per il romanzo, Crichton имеет изобретательскую способность динозавров динозавра Велено (spiegando come è stato in grado di uccidere la preda, nonostante le sue mascelle apparentemente deboli). Il dipartimento Artisto ha agiunto un'altra caratteristica, un cappuccio ripiegato contro il collo che si è espanso e vibrato mentre l'animale si preparava ad attaccare, по аналогии с quello della lucertola dal collo arricciato.Per Evitare confusione con il Velociraptor come descritto nel film, Dilophosaurus и статически представлены с одиночным 1,2 метри (4 фунта), invece della sua altezza reale presunta di около 3,0 метри (10 фунтов). Сопраноминато "lo spitter", il Dilophosaurus del film è stato realizzato attverso il burattinaio e richiedeva un corpo intero con tre test intercambiabili for produrre le azioni richieste dalla sceneggiatura. Штат Соно создает отдельную анче-гамбе для отдельного проживания в Cui il dinosauro salta.Различная часть изображения динозавров, отличная от других фильмов о динозаврах, не использующая изображения, генерируемые компьютером для большинства редких фильмов Dilofosauro .

Геолога Дж. Брета Беннингтона осматривается в 1996 году, когда он Дилофозавр , вероятно, не принесет пользы и не принесет никакой пользы фильму, может быть лучше, если вы хотите, чтобы он был прекрасным, когда он был официально признан другим. Ha scoperto che l'aggiunta di veleno al dinosauro non era meno ammissibile che dare un colore alla sua pelle, che è anche sconosciuto.Se il dinosauro avesse una balza, ci sarebbero state proof di ciò nelle ossa, sotto forma di una struttura rigida per sostenere la balza, o segni nei punti in cui erano attaccati i muscoli usati per muoverla. Ha anche agiunto che se avesse avuto un volant, non l'avrebbe usato per intimidire il suo pasto, ma piuttosto un concorrente (ha ipotizzato, cherebbe aver risposto un personaggio nel film che si tira un cappuccio sopra la testa). В недавнем обновлении 1997 года из книги Jurassic Park , палеонтолога Питера Додсона есть еще одна последняя версия фильма Dilophosaurus , потому что мы пробудили ее на своем прекрасном и свободном волнах.Bakker ha sottolineato nel 2014 che il Dilophosaurus del film mancava della tacca prominente nella mascella superiore и вывод, что и cineasti avevano fatto un buon lavoro nel Creare una chimera spaventosa di diversi animalire us, ma hava per avvertito che non vero animale. Lo stesso Уэллса эпохи "Entusiasta" di vedere Dilophosaurus в Jurassic Park : ha notato le inesattezze, ma ha trovato punti minori, apprezzato il film ed è stato felice di trovare il dinosauro "un atternazion dialea.

Secondo il mito Navajo, le carcasse dei mostri uccisi venivano "sbattute nella terra", ma erano impssibili da cancellare, ei fossili sono stati tradizionalmente translatiati come i loro resti. Mentre i Navajo hanno aiutato i paleontologi a localizzare i fossili dal 19 ° secolo, le credenze tradizionali Suggeriscono che i fantasmi dei mostri rimangono nei loro cadaveri parzialmente sepolti e devono essere tenuti litì attributeverso. Allo stesso modo, alcuni temono che le ossa dei loro parenti vengano distterrate insieme ai resti di dinosauri e che la rimozione dei fossili mostri mancanza di rispetto per le vite passate di questi esseri.Nel 2005, lo storico Adrienne Mayor ha affermato che Welles aveva notato che durante lo scavo originale del Dilophosaurus , il Navajo Williams era scomparso dallo scavo dopo alcuni giorni, e ha ipotizzato che ciò fosse fosse il con pennelli fini "sotto la sua dignità". Il sindaco ha invece sottolineato, che gli uomini Navajo si occano di lavori dettagliati, come gioielli e pittura, e la spiegazione per la partenza di Williams potrebbe invece essere stata l'ansia tradizionale quando gli scheletriano Emergevano e.Il sindaco ha anche sottolineato un incidente negli anni '40 quando un uomo Navajo ha aiutato a scavare uno scheletro di Pentaceratops purché non avesse dovuto toccare le ossa, ma ha lasciato il sito quando to sono rimasti solo di pored. В книге 1994 года Уэллс преподносит, что эпоха Уильямса торнато произносит слова, сделанные с помощью донна Навахо, чё dicevano "questo non è lavoro da uomini, quello è lavoro da squaw".

Le scogliere in Arizona, который был использован для лечения Dilophosaurus hanno anche incisioni rupestri di Puebloans ancestrali, e le tracce, che si incrociano nell'area sono chiamate Naasho'illbahitsho, величайший вид "Biikea" , прослеживаемый за больших биологических.Secondo il sindaco, i Navajo erano soliti tenere cerimonie e fare offerte queste tracce mostruose. Le Tracce di tridattilo erano anche presenti, как decorazioni sui costumi e sull'arte rupestre degli Hopi e degli Zuni, вероятно, влияет на эти следы динозавров. В 2017 г. Dilophosaurus è стат. Обозначенных как dinosauro di stato dello stato americano del Connecticut, для официального открытия с новым статусом nel 2019. Il Dilophosaurus è stato scelto perché tracosa fossero de si. в Рокки-Хилл в 1966 году, по дороге на межштатную автомагистраль 91.Le sei tracce sono state Assegnate all'ichnospecie Eubrontes giganteus , che è stata resa il fossile di stato del Connecticut nel 1991. L'area in cui sono state assignate all'ichnospecie Eubrontes giganteus , che è stata resa il fossile di stato del Connecticut nel 1991. L'area in cui sono state trovate era un lago Triassico e quando il important dell'area è stata confermata Автострада - это статуя девиата и область, где находится национальный парк динозавров в Кьямато. Nel 1981 una scultura del Dilofosauro , la prima ricostruzione a grandezza naturale di questo dinosauro, fu donata al parco.

Il Dilophosaurus - это статов, представленных как статуя динозавров Аризоны 9-го года назад в 1998 году, когда законодатели были предложены в Sonorasaurus , состоят в не Dilophosaurus в период Dilophosaurus.È стато подсказывает компромисс, который содержит риконосные энтрамбы в динозаврах, имеет форму легкого и морто, когда оно находится в состоянии, когда оно находится в ископаемом Дилофозавре , это превосходное состояние, которое дает возможность рисовать не навахо. Я работаю над Navajo Nation последовательно обсуждает, как отменить восстановление ископаемых. Secondo il sindaco, un Navajo ha dichiarato di non chiedere pi di riavere i fossili, ma si è chiesto perché non fossero stati fatti calchi in modo che le ossa potessero essere lasciate, poiché sarebbe stato meglio tenerle cosstruel unreno potrebbero venire a vederli lì.Un bambino di 11 anni ha nuovamente Suggerito il Sonorasaurus come dinosauro di stato dell'Arizona nel 2018.

Riferimenti

ссылка esterno

Обзоры

dilophosaurus world - интернет-магазины и обзоры на dilophosaurus world на AliExpress

Отличные новости !!! Вы попали в нужное место для мира дилофозавров. К настоящему времени вы уже знаете, что что бы вы ни искали, вы обязательно найдете это на AliExpress.У нас буквально тысячи отличных продуктов во всех товарных категориях. Ищете ли вы товары высокого класса или дешевые и недорогие оптовые закупки, мы гарантируем, что он есть на AliExpress.

Вы найдете официальные магазины торговых марок наряду с небольшими независимыми продавцами со скидками, каждый из которых предлагает быструю доставку и надежные, а также удобные и безопасные способы оплаты, независимо от того, сколько вы решите потратить.

AliExpress никогда не уступит по выбору, качеству и цене. Каждый день вы будете находить новые онлайн-предложения, скидки в магазинах и возможность сэкономить еще больше, собирая купоны. Но вам, возможно, придется действовать быстро, поскольку этот лучший мир дилофозавров вскоре станет одним из самых востребованных бестселлеров. Подумайте, как вам будут завидовать друзья, когда вы скажете им, что приобрели свой мир дилофозавра на AliExpress.Благодаря самым низким ценам в Интернете, дешевым тарифам на доставку и возможности получения на месте вы можете еще больше сэкономить.

Если вы все еще не уверены в мире дилофозавров и думаете о выборе аналогичного товара, AliExpress - отличное место для сравнения цен и продавцов. Мы поможем вам решить, стоит ли доплачивать за высококлассную версию или вы получаете столь же выгодную сделку, приобретая более дешевую вещь.И, если вы просто хотите побаловать себя и потратиться на самую дорогую версию, AliExpress всегда позаботится о том, чтобы вы могли получить лучшую цену за свои деньги, даже сообщая вам, когда вам будет лучше дождаться начала рекламной акции. и ожидаемая экономия.AliExpress гордится тем, что у вас всегда есть осознанный выбор при покупке в одном из сотен магазинов и продавцов на нашей платформе. Реальные покупатели оценивают качество обслуживания, цену и качество каждого магазина и продавца.Кроме того, вы можете узнать рейтинги магазина или отдельных продавцов, а также сравнить цены, доставку и скидки на один и тот же продукт, прочитав комментарии и отзывы, оставленные пользователями. Каждая покупка имеет звездный рейтинг и часто имеет комментарии, оставленные предыдущими клиентами, описывающими их опыт транзакций, поэтому вы можете покупать с уверенностью каждый раз. Короче говоря, вам не нужно верить нам на слово - просто слушайте миллионы наших довольных клиентов.

А если вы новичок на AliExpress, мы откроем вам секрет.Непосредственно перед тем, как вы нажмете «купить сейчас» в процессе транзакции, найдите время, чтобы проверить купоны - и вы сэкономите еще больше. Вы можете найти купоны магазина, купоны AliExpress или собирать купоны каждый день, играя в игры в приложении AliExpress. Вместе с бесплатной доставкой, которую предлагают большинство продавцов на нашем сайте, вы сможете приобрести dilophosaurus world по самой выгодной цене.

У нас всегда есть новейшие технологии, новейшие тенденции и самые обсуждаемые лейблы.На AliExpress отличное качество, цена и сервис всегда в стандартной комплектации. Начните самый лучший шоппинг прямо здесь.

Дилофозавр

Имя: Дилофозавр (Две хохлатые ящерицы).
Фонетический: Di-lo-fo-sore-us.
Имя: Сэмюэл Пол Уэллс - 1970.
Классификация: Chordata, Reptilia, Dinosauria, Saurischia, Theropoda, Dilophosauridae.
Виды: D. wetherilli (тип.
Рацион: Плотоядное животное.
Размер: Длина 6 метров.
Известные местонахождения: США, Аризона - формация Кайента.
Период времени: Синемурийский период юрского периода.
Ископаемые остатки: Несколько экземпляров, три из которые были найдены вместе.

Дилофозавр очень характерный динозавр, которого можно сразу узнать по два гребня на шее.Однако следует помнить что у Dilophosaurus никогда не было оборок на шее или ссоров яд, как это было показано в фильме 1993 года Парк Юрского периода . Это были творения художественной лицензии, а не палеонтологического факта.
В сами гребни, скорее всего, выставлены на обозрение и могут иметь были ярко окрашены, особенно у мужчин. Гребни обычно находят отделенным от черепа, но тщательная реконструкция показала, что они, скорее всего, сидели на череп.Такое расположение также считается более точным, чем некоторые более ранние художественные реконструкции с гребнями, идущими от задней части черепа и на шее. Такая реконструкция ограничили движение шейного позвонка, конфигурация для хищника, следовательно, принятие гребней на верхняя часть черепа.
В череп также имеет большую выемку на верхней челюсти между зубами предчелюстной и верхней челюсти.Эта выемка на самом деле является неотъемлемой частью слабость в черепе и предполагает, что Дилофозавр вероятно не обладают высокой силой укуса, как и другие динозавры такого же размера, которым не хватало выемка. Согласно одной из теорий, выемка позволила бы Дилофозавр для выкапывания мелких предметов добычи из такие вещи, как рок щели, хотя, учитывая, что она была длиной шесть метров, она не было бы эффективным методом кормления для таких больших динозавр.Другая теория гласит, что Дилофозавр прожил жизнь мусорщик. В этом сценарии Дилофозавр будет нужен только укус достаточно большой, чтобы оторвать мясо от туши, и мог бы использовать его размер, чтобы запугать и отогнать мелких плотоядных животных от их уб.
В метка еще может оказаться отвлекающим маневром при описании ее пищевое поведение. Были и другие динозавры, которые в пределах хищнической сферы Дилофозавр и его может также использовал свои когти для убийства.Вырез может иметь даже использовался для снятия плоти с костей с убийств как более слабый сила укуса будет означать, что Дилофозавр может иметь испытывал трудности в хрустящие кости. Все, что можно сказать, это то, что хищники в целом убьет животное в пищу, когда сможет, но также будет собирать мусор падалью, когда представится возможность.
А меньшая версия этой выемки также присутствует у более ранних динозавров. Целофиз , г. и это одна из причин, почему некоторые палеонтологи думаю, что Dilophosaurus и Coelophysis имеют общее происхождение, с Dilophosaurus может быть прямым потомком Coelophysis .Взаимодействие с другими людьми К сожалению, существует так много возможных способов, которыми Coelophysis вписывается в с другими динозаврами, что трудно выделить одного как более вероятно.
Один Образец дилофозавра показывает недоразвитую левую рука, у которой есть уменьшена плечевая кость, а правая довольно крепкая. может быть вызвано тяжелыми условиями жизни и может быть примером флуктуирующей асимметрии. Большинство животных организмов имеет полностью симметричная морфология тела и когда один отличается от отдыхая таким образом, ответ либо генетический, либо результат внешний фактор.
когда впервые обнаруженный в 1942 году, дилофозавр образец отсутствовал на головных гребнях и получил название Megalosaurus Кирилл . не было пока не появился другой, более полный образец с гербами. более десяти лет спустя выяснилось, что различие можно провести. факт, что три дилофозавров особей были найдено вместе одолжил поддерживает теорию о том, что некоторые динозавры охотились стаями. Дилофзавр теперь типовой род своей особой группы тероподовых динозавров называется Dilophosauridae.
В 1993 год - второй вид Dilophsaurus , названный D. sinensis . Однако более поздний анализ этого вида показал, что это не вид Dilophosaurus , а отдельный род, и теперь известен как Sinosaurus .

Дополнительная литература
- Дилофозавр (Reptilia: Saurischia), новое название для динозавра.- Журнал палеонтологии 44: 989. - С. П. Уэллс - 1970.
- Dilophosaurus wetherilli (Dinosauria, Theropoda), остеология и сравнение. - Palaeontogr. Abt. А 185: 85–180. - С. П. Уэллс - 1984.
- Многоэлементный остеогистологический анализ Dilphosaurus Кирилл . - Журнал палеонтологии позвоночных, т. 16, приложение к п. 3, Тезисы докладов, пятьдесят шестое ежегодное собрание Общества позвоночных Палеонтология, Американский музей естественной истории, Нью-Йорк, Нью-Йорк.- Ткач Ю.С. - 1996.
- Новые экземпляры Dilophosaurus wetherilli (Динозаврия: Theropoda) из раннеюрской формации Кайента в северной Аризоне. - Объем ежегодного собрания Западной ассоциации палеонтологов позвоночных Меса, Аризона 1: 1 - Роберт Гей - 2001.
- Доказательства полового диморфизма у тероподов ранней юры динозавр, Дилофозавр и сравнение с другими связанные формы В: Карпентер, Кен, изд.Хищные динозавры. - Плотоядные Динозавры. Издательство Индианского университета. С. 277–283. - Роберт Гей - 2005.

-------------------------------------------------- --------------------------

Случайное избранное

Что означает дилофозавр?

Дилофозавр

Дилофозавр (dy-LOHF-o-SOR-əs) - это род динозавров-теропод, обитавших на территории современной Северной Америки в раннеюрский период, примерно 193 миллиона лет назад. Три скелета были обнаружены в северной Аризоне в 1940 году, а два наиболее хорошо сохранившихся скелета были собраны в 1942 году.Самый полный экземпляр стал голотипом нового вида из рода Megalosaurus, названного Сэмюэлем П. Уэллсом M. wetherilli в 1954 году. Уэллс обнаружил более крупный скелет, принадлежащий тому же виду, в 1964 году. Понимая, что на черепе есть гребни, он в 1970 году отнес этот вид к новому роду Dilophosaurus, как Dilophosaurus wetherilli. Название рода означает «двугорбая ящерица», а название вида дано в честь Джона Уэтерилла, советника навахо. С тех пор были обнаружены новые образцы, в том числе младенец.Следы животного также были приписаны животному, включая следы отдыха. Другой вид, Dilophosaurus sinensis из Китая, был назван в 1993 году, но позже было обнаружено, что он принадлежит к роду Sinosaurus. Дилофозавр, длиной около 7 метров (23 фута) и весом около 400 килограммов (880 фунтов), был одним из первых крупных хищных динозавров, хотя и был меньше некоторых более поздних теропод. Он был стройным и легко сложенным, а череп пропорционально большим, но изящным. Морда была узкой, а верхняя челюсть имела щель или перегиб ниже ноздри.На черепе у него была пара продольных пластинчатых гребней, похожих на казуаров с двумя гребнями. Нижняя челюсть была тонкой и тонкой спереди, но глубокой сзади. Зубы были длинными, изогнутыми, тонкими и сжатыми вбок. Те, что в нижней челюсти, были намного меньше, чем в верхней. Большинство зубов имело зазубрины на переднем и заднем краях. Шея была длинной, а позвонки полые и очень легкие. Руки были мощными, с длинной и тонкой костью плеча.На руках было четыре пальца: первый был коротким, но сильным и нес большой коготь, два следующих пальца были длиннее и тоньше с меньшими когтями, а четвертый был рудиментарным. Бедренная кость была массивной, лапы крепкими, а на пальцах ног были большие когти. Дилофозавр является членом семейства Dilophosauridae вместе с Dracovenator, группой, находящейся между Coelophysidae и более поздними тероподами.